Pewnego wieczoru obsunął mi się język do jakiejś dziwnej szpary między zębami, przypadkowo pozbawionej literki "z", i niespodziewanie trafił w dawne czasy. Co tu kryć, ku przewagom oraz błędom młodych lat on powędrował. Konkretnie zaś, sypnąłem się. Rekomendując nowości wydawnicze, zamiast powiedzieć na antenie Polskiego Radia: "polecam kolejną książkę Remigiusza Grzeli", zmieniłem niechcący nazwisko. Mimowiednie wyszło: "Greli". Audycja była na żywo, sypka śmignęła w eter, przepadło. Szczęśliwie na tym nastąpił koniec perypetii. Tak w pierwszej chwili pomyślałem. Ot, sypka, zdarza się, nie ma co płakać nad rozsypanym słowem. Kasia Grela, skądinąd też osoba trochę więcej kiedyś pisząca, dotyczyła mnie mnóstwo lat wstecz (zawodowo, tylko zawodowo, lubieżnicy!). Długo by opowiadać..., może kiedyś to uczynię. Remek - jak o Grzeli mówią znajomi, z którym jest na ty - dotyczy mnie zdecydowanie bardziej obecnie, od półtorej dekady. Żeby ująć sprawę precyzyjnie, z zainteresowaniem patrzę, jak mniej więcej od piętnastu lat dostarcza i rzuca przed oczy czytelników kolejne tomy prozy, rozmów, wierszy. Kiedy wyszedłem ze studia, mimo wszystko nie czułem się zbyt komfortowo. Nie lubię głupio błądzić, nawet jeśli to rzecz ludzka. Tym więc dłużej roztrząsałem w głowie polecaną książkę "posypanego" autora, konkretnie zaś "Krafftównę w krainie czarów" ("Prószyński i S-ka"). Doskonale napisaną, kompetentną, stworzoną z pełną profesjonalną wiedzą, jak się takie cudeńka robi. A sprawa nie jest bynajmniej prosta, konkurencja ogromna, biografistów i biografistek ci u nas dostatek. Wielu z nich budzi szacunek: pracowitością, lotnością, drapieżnością obserwacji, klasą stylistyczną. Niekiedy wszystkim tym naraz. Bardzo cenię panią Izę Komendołowicz za "Elkę" (opowieść o Elżbiecie Czyżewskiej, WL), Mariolę Pryzwan za …