Mówi się, że jak ktoś zajmuje się wieloma rzeczami, to niczego nie robi dobrze. Mówi się. A potem spotykamy Małgorzatę Lazarek, która para się i grafiką, i malarstwem, i rysunkiem satyrycznym – i ta szeptana teoria bierze w łeb. Dlaczego? Można to banalne rozpisywać się o talencie, zwanym przez niektórych „darem bożym”, przez innych przekleństwem, ale tu nie tylko o talent chodzi. Mamy do czynienia z artystką, która ma dystans zarówno do siebie, jak i do swojego malowanego i rysowanego świata, która – jak niegdyś Ignacy Krasicki – twierdzi, że „I śmiech niekiedy może być nauką, kiedy się z przywar, nie z osób natrząsa”. Zresztą mówi o sobie, że urodziła się w czasach, „kiedy nie było jeszcze komputerów, a ludzie porozumiewali się za pomocą słów, czasami pisali listy na papierze lub okazjonalnie dzwonili do siebie za pomocą czarnych lub szarych telefonów. Czytywali książki i gazety, a dzieci lubiły rysować.” Aż chce się zakrzyknąć, gdzie te czasy?! Chociaż może się wydawać, że było to wieki temu, to za sprawą rysunków Małgorzaty Lazarek znów się w nie przenosimy. Nie dlatego, żeby rysunki te były staroświeckie, broń Boże! Po prostu pokazują wewnętrzny świat człowieka, który nadal czyta książki i gazety, a nawet być może na przekór światu XXI wieku pisze papierowe listy. Zmieniamy lektury? Zmieniamy! Co Państwo powiedzą na… Romeo i… Julian? Jak …