– Spodobał mi się portret małej społeczności, który pani kreśli. Zdarzyło się pani funkcjonować w takim świecie? – Tak, mieszkałam właśnie w takim małym mieście. Tam dostałam pracę jako nauczycielka. To zdarzenie było inspiracją do wykreowania postaci Joanny. Pamiętam, jak było mi trudno wejść w środowisko, którego nie znałam. Dwa lata uczyłam w szkole, wiem jak to wygląda, szczególnie początki, i wiem jak ważny jest ktoś, kto szczerze pokieruje, podpowie w co się nie angażować, bo się bardziej zaszkodzi niż pomoże. – Mam wrażenie, że Maria jest szczególnie ważną dla pani postacią… – Jest moją rówieśniczką, ale ma trochę inne doświadczenia niż ja. Nie wykorzystuję nigdy wprost sytuacji z życia, natomiast emocje i uczucia jak najbardziej. To jest coś, co można przekazać. – Pani książki mają dawać czytelniczkom siłę? Uczyć czegoś? – Zawsze chcę pokazać, że ludzie nie są idealni, moi bohaterowie nigdy nie są idealni, mają swoje wady, popełniają błędy, co często w czytelnikach wywołuje irytację. Robię to celowo, żeby zachęcić do rozmyślań „a jak ja bym się zachował/a”. Np. gdy w książce jest mowa o przemocy w szkole to postępowanie Joasi nie jest idealne. Ona jest …