W połowie lat siedemdziesiątych wschodzące gwiazdy świeciły coraz jaśniejszym blaskiem na naszym warszawskim polonistycznym nieboskłonie. Mnie obchodziły zwłaszcza konstelacje z pierwszego piętra (bo tam właśnie zgromadzono hufce literaturoznawców; zastępy językoznawców okupowały piętro drugie Wydziału). Był tam też, wówczas jeszcze doktor, Eugeniusz Czaplejewicz, później twórca dialogowej teorii literatury. Ambitni studenci go lubili, bo po pierwsze nie zadzierał nosa, po drugie – łatwo przechodził na ty (wyłącznie z niektórymi!), po trzecie – miał jako badacz naprawdę fajne pomysły. Otóż w przerwie teoretycznoliterackich zajęć staliśmy któregoś razu wespół z Gienkiem w kółeczku, gadając jak zwykle o różnych polonistycznych zawiłościach. W pewnej chwili Czaplejewicz przywołał „Tractatus logico-philosophicus”. Nieco nam miny zrzedły, a mnie na pewno. Eugeniusz, z błyskiem rozbawienia w oku, rozejrzał się po gromadce ambitnej młodzieży, po czym odezwał się, pozornie zdziwiony: „No, przecież wiecie, o czym mówię, wszak przeczytaliście już dawno Wittgensteina?! Oczywiście się nie mylę?!”. Aha…! Zaraz po tych zajęciach pomknąłem do biblioteki, wypożyczyłem Dzieło i zarwałem kilkanaście nocy na uważnym studiowaniu tez jednego z najtęższych mózgów dwudziestego stulecia. Proszę wierzyć, to jednak nie było proste czytać Wittgensteina. Jak, powiedzmy, złapać na przykład sens tezy 6.41? Co wrażliwsi niech od razu opuszczą następny akapit. Po nim już łatwiej. Brzmi owa teza: „Sens świata musi leżeć poza nim. W świecie jest wszystko tak, jak jest i dzieje się, jak się dzieje; nie ma w nim żadnej wartości – gdyby była, to nie miałaby żadnej wartości. Jeśli jest jakaś wartość, która ma wartość, to musi leżeć poza wszystkim, co się dzieje …