Napisałem szefowej dwutygodnika, że najbliższy felieton poświęcę pomyłkom wydawniczym. Zaraz jednak zreflektowałem się, że „hola, hola, może to według ciebie są (będą) pomyłki, a skończy się na kolejnym sukcesie wydawniczym i na tym, że kaska szerokim strumieniem itd.”. Wiecie sami, jak to jest. To znaczy – mam nadzieję, że wiecie, bo to by znaczyło, że od czasu do czasu trafia Wam się jak przysłowiowej ślepej kurze ziarno. Taki żarcik. Ale do rzeczy. Zupełnie nie rozumiem tej szajby na punkcie brytyjskiej rodziny królewskiej. Jest to kultura zupełnie nam obca przecież. Kultura dworu i monarchii jako takiej. Ale fakt, że w innych niemonarchicznych państwach ludzie też niejedną uronili łezkę po śmierci Elżbiety II świadczy o tym, że to nie z ludźmi jest źle, tylko ze mną. Podobnie ze śledzeniem królewskich zdrad, namiętności, mezaliansów, łask i niełask. Zaczęło się od tragicznej śmierci Lady D., poprzedzonej gorącym romansem z egipskim producentem filmowym, a skończyło separacją od tronu w wykonaniu księcia Harry’ego i pięknej Meghan Markle. (Wiem, że uwaga ta jest obecnie określana mianem zachowania seksualizującego kobietę, ale ja jestem dziaders i zachowuję się właśnie po dziadersku). Niby nas to zatem nie interesuje, ale z wypiekami na twarzy klikamy w internetach w co bardziej kusząco sformułowane nagłówki i kiedy w telewizji piękna para chwali się w objęciach śnieżnobiałym uzębieniem, paluszek na pilocie z następnym kanałem ani drgnie. I kiwamy ze zrozumieniem głową, jaka ta królowa matka straszna, że kłody biednej dziewczynie pod zgrabne nogi rzuca, albo – dla odmiany – jaka to przebiegła i pazerna ta Amerykanka, że księcia sobie wokół palca owinęła. No …