Czytałem kilka tygodni temu rozmowę z Milem Kurtisem, muzykiem, kompozytorem, a co ważne dla tego tekstu – Grekiem. Odpytywany „na okoliczność” unijnego kryzysu, za który wszyscy winią Hellenów, pieklił się i przeklinał, że to niesłuszne, nieprawdziwe i niepoważne. Kurtis poczuł się bardzo urażony niesłusznie zrzucaną na Greków odpowiedzialnością za cały europejski bałagan – nie oni go wywołali i nie tylko z ich powodu wszyscy zaczynamy skrupulatnie liczyć wydatki. Do pasji zaś doprowadziły go inwektywy, jakie „bezzasadnie” spadły na jego ziomków: że nieroby, że miglance, nie płacą podatków, oszukują, stawiają absurdalne żądania… Już mnie prawie przekonał, co zresztą nie było takie trudne – nawet wakacyjne kontakty pokazują, że mieszkańcy półwyspu potrafią ciężko pracować. Ale równocześnie te kontakty nie mówią mi nic więcej: właściciel hotelu, w którym mieszkam, nie pochwali się, że jego personel pracuje na czarno, a w księgach katastralnych jego hotel nie został nigdy zapisany. To zaś, jeśli wierzyć Michaelowi Lewisowi, autorowi tomu „Boomerang” (Allen Lane), jest jednak w Grecji nagminne. Lewis, którego teksty trafnie i przystępnie tłumaczą zawiłości finansowego kryzysu (polecam np. „Wielki szort”, dostępny już po polsku), zrobił licencjat z historii sztuki. Może dlatego rzeczywiście „maluje obraz”, zajmuje się pieczołowicie tłem, na którym wybrane postaci żyją, każda jest barwna i pełnokrwista. Z kolei magisterium z ekonomii (oraz lata praktyki bankowej) sprawia, że Lewis zna temat i porusza się swobodnie po nader grząskim terenie …