Maj. Miesiąc szczególny. Inny niż historycznie naznaczone ponurymi wydarzeniami „wrzesień”, „listopad”, „grudzień”, „styczeń” itd. W maju, poza jednym przedwojennym zamachem, w zasadzie same radosne rocznice i imprezy, z dorocznymi Międzynarodowymi Targami Książki, które akurat w tym roku odbędą się nie w najpiękniejszym polskim budynku zwanym Pałacem, lecz na stadionie – też zresztą ładnym. Jak sięgam pamięcią, w maju zawsze było wesoło. Z jednej strony radosny pierwszomajowy pochód ze szturmówką i przed trybuną, po ulicach mojego rodzinnego Mielca. Z drugiej strony – uroczysta, aczkolwiek nie tak nachalnie celebrowana msza święta z okazji 3 Maja i jakiejś konstytucji, o której nasza pani w podstawówce mówiła mało i jakby szeptem… W maju przeżyłem największy triumf Stali Mielec, która wygrała z Legią Warszawa na jej boisku i zdobyła mistrzostwo Polski. Działo się to akurat w Boże Ciało: procesja oczywiście niewiele miała wspólnego z pierwszomajowym pochodem, jednak owego dnia naznaczyła ją radość prawdziwie pogańska. Oto bowiem nasi piłkarze rozgrywali mecz życia – a kibice dostojnie maszerowali za księdzem niosącym monstrancję, wszyscy z radyjkami tranzystorowymi przy uchu. Głos spikera zagłuszał religijne pieśni, a do reszty zagłuszył je, kiedy cała procesja ryknęła wielkim głosem: „Jeeest!!!”… Właśnie nasz mielecki Grzesiu Lato strzelił gola i… mamy mistrza Polski! Ponoć najbardziej fetowano to zwycięstwo na plebanii, tuż po procesji. Maj. Miesiąc pierwszych komunii. Mojej też. To ona zdecydowała o moich dalszych losach. Nie, świętym ani choćby księdzem nie zostałem, a nawet… wręcz …