W 2013 roku nakładem noworudzkiej oficyny wydawniczej Mamiko ukazał się tom wierszy Piotra Tomczaka Miłość, miłość, zapałki, książki i ikra. Jest to trochę dziwne i tajemnicze, że autor, którego znam zarówno z dawnych publikacji w prasie ogólnopolskiej, jak i z wygranego przed laty turnieju jednego wiersza w krakowskim klubie „Pod Jaszczurami” zadebiutował książką tak późno. Przecież ma na koncie wiele publikacji i wiele laurów konkursowych… Nie znam odpowiedzi na pytanie, dlaczego dopiero teraz Piotr Tomczak zdołał opublikować pierwszy tom (chyba, że po drodze przez te wszystkie lata uzbierało ich się trochę, ale strona Mamiko takich informacji nie przedstawia). Piotr Tomczak uprawia poezję, w której ważne jest skupienie się na tym, co się widzi. Poeta opisuje sytuacje w szerokiej perspektywie krajobrazowej, opisuje zapomniane miasteczka, góry, blokowiska, spacery po cmentarzach, samotność, świat omijany z daleka przez media. Jego poezja czasem przypomina niektórymi rejestrami to, co pisali w połowie lat 90. Jakub Winiarski czy Roman Honet. Niektóre wiersze Piotra Tomczaka noszą znamiona fascynacji prozą Brunona Schulza – zresztą być może niektóre podobieństwa pomiędzy poezją Tomczaka a poezją Honeta wynikają ze wspólnej fascynacji prozą Schulza. Jednakże teksty Tomczaka nie są tak łatwe do zakwalifikowania rodzajowego tak jak Honeta – niektóre wiersze Tomczaka to raczej drobne prozy poetyckie czy też poezja mocno sprozaizowana. Nastrój wierszy z tomu Miłość, miłość… bliski jest temu z opowiadań umieszczonych w tomach Sklepy cynamonowe czy Sanatorium pod klepsydrą. Jak w poezji Honeta, prozie Schulza, tak w poezji Tomczaka ważnym elementem warstwy opisowej poezji jest połączenie codzienności, wyglądu miasta i mieszkań z wielkim wyczuleniem na …