– Co skłoniło cię do napisania książki? – „Zaprzyjaźniłam się” z Blochem i Kronenbergiem podczas przygotowywania ekspozycji o nich w Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. Ostatecznie władze Muzeum nie zdecydowały się na tę wystawę, ale dla mnie obaj już „ożyli” i „domagali się” pogłębionego kontaktu. – Z czego korzystałaś, przygotowując książkę? – Sięgnęłam po publikacje biograficzne i źródła z epoki, przede wszystkim ikonograficzne. Współczesne źródła okazały się niewystarczające, gdy chciałam detalicznie odtworzyć fragmenty życiorysów moich bohaterów. W rozprawie naukowej nie ma znaczenia, czy dzień, w którym coś się wydarzyło, był słoneczny czy pochmurny oraz w jakim otoczeniu przebiegały wydarzenia. Powieść bez otoczki nie powstanie. Zaczytywałam się zatem w prasie dziewiętnastowiecznej. Miałam w tej dziedzinie pewne doświadczenie, bo swojego czasu odtworzyłam wygląd warszawskiej Wielkiej Synagogi na podstawie opisów prasowych. Analizowałam ilustracje z epoki, aby oddać klimat miejsc, czytałam relacje dotyczące pogody, żeby zaaranżować sceny w plenerze, sięgałam do kronik towarzyskich, aby zaczerpnąć wiedzy na temat bankietów, rautów itd. – Powieść zawiera ogrom informacji o tytułowych postaciach i ich rodzinach oraz o otoczce gospodarczej i społecznej tamtych czasów. To temat na pracę dokumentalną. Dlaczego zdecydowałaś się na formę fabularyzowaną? – Dokumentów powstało już wiele, ale nie odtwarzają atmosfery epoki, nie analizują relacji rodzinnych. Co ważne, w dokumentach prawie nie ma kobiet! Zdałam …