Kiedyś obecne we wszystkich szpitalach, nawet zakaźnym, klinikach, sanatoriach. Regulowała to ustawa z 1968 roku. Były to tak zwane biblioteki specjalne, obok akademickich, uniwersyteckich, więziennych czy dla osób niepełnosprawnych. Ich księgozbiory były zwykle przestarzałe, zaczytane, podniszczone i nigdy nie można było wypożyczyć w nich nowości. Ale za to w czasach PRL-u obecna w nich była klasyka, książki przygodowe, podróżnicze, komiksy. Wiem coś o tym, bo do piętnastego roku życia praktycznie „mieszkałem” w różnych szpitalach. Najdłużej w Klinice Hematologicznej przy Chałubińskiego we Wrocławiu. Próbowano przez trzy lata zdiagnozować u mnie powód nachodzących mnie krwotoków z nosa. I to wtedy właśnie najwięcej czytałem. Po prostu uciekaliśmy od naszych chorób, od szpitala, w świat literatury. Była to naturalna biblioterapia regulowana przez bibliotekarkę, która zakładała biały fartuch (tego nie lubiliśmy) i drewnianym stolikiem na kółkach i  z  półką pod spodem rozwoziła książki po szpitalnych salach. Po 1989 roku, po transformacji, zaopatrzenie w  nowości bibliotek szpitalnych i szkolnych uległo znacznemu pogorszeniu. Właściwie gdyby nie dary pacjentów, ich rodzin, likwidowanych filii bibliotek miejskich, to prawdopodobnie dzisiaj większość z tych punktów bibliotecznych uległaby likwidacji. Trzeba jeszcze wspomnieć, że przed 1989 rokiem większość szpitali była stara, zaniedbana. Nie było czytelni czy pokojów z telewizorami, prasą. Książki były dowożone z magazynku, który mieścił się na parterze, w części administracyjnej lub, i to był szczyt ówczesnych możliwości, w kanciapie dzielonej z salowymi. Po 1989 toku mamy do czynienia z dalszym starzeniem się …