Z zaciekawieniem i zazdrością poczytuję spisywane przez Mirosławę Łomnicką opowieści o domowych księgozbiorach. Zaciekawienie jest zrozumiałe, a zazdrość? Już tłumaczę. Na początku tego wieku, po kolejnej przeprowadzce, krytycznie spojrzałem na gromadzone przez lata książki – a było ich już kilkanaście tysięcy – i zasiadłem do pożegnalnego listu „Do mojej ukochanej Pasji Bibliofilskiej”. Wypomniałem jej, że chciała mnie puścić z torbami, żądała wciąż więcej miejsca i czasu dla siebie, przysłaniała świat. Przywołałem mądre słowa Juliana Barnesa, który doświadczył podobnych utrapień: „Gdy wreszcie zbieracz pojmie, że stan »kompletności« to iluzja, a w związku z tym bibliomania pozbawiona jest sensu i celu, (…) przyzna, że tomy pilnie zbierane przez dziesięciolecia bynajmniej nie muszą (…) wchodzić w skład zbioru”. A więc koniec, szlus, portfel chowam głęboko. Oczywiście składanych obietnic nie dotrzymałem, dalej odwiedzałem bukinistów i wyciągałem tomy od wydawców. Stoją na półkach w …