– Czy w tym miejscu, w którym rozmawiamy, dobrze by się zabijało? – Widzę tu monitoring, aż cztery kamery. Jeśli morderca chciałby uniknąć odpowiedzialności i zniknąć, to wybrałby inne miejsce. – A jak to się stało, że scenarzysta wybrał… literaturę i sam zaczął pisać powieści? – Adoptując prozę kryminalną do potrzeb serialu i tworząc scenariusz, wchodzi się w pisarskie detale i zaczyna analizować strukturę i poszczególne sekwencje książki. I w ten sposób… odkrywa się błędy narracyjne, których można by przecież uniknąć – postanowiłem spróbować. Poza tym przy scenariuszach pracuje się grupowo. Wiele osób ma coś do powiedzenia: reżyser, producent, aktorzy, wszyscy biorą udział w tworzeniu filmu. A ja w pewnym momencie chciałem przestać negocjować i decydować sam o moim bohaterze, miejscu akcji i przebiegu zdarzeń. – No tak, ale w Szwecji nie brakuje twórców kryminałów, można by zaryzykować twierdzenie, że wszyscy je piszecie. Jak trafić w gust tak rozpieszczonego czytelnika, ba, jak sprawić, żeby pana książki zaczęto czytać na całym świecie? – Rzeczywiście w Szwecji każdego dnia ukazuje się kryminał, czyli mamy 365 powieści rocznie. Kiedy napisałem „Ofiarę bez twarzy” nie miałem nawet wydawcy. W Szwecji jest tak wielu dobrych pisarzy, że bardzo trudno się przebić i zadebiutować. Ale jak się uda postawić pierwszy krok, drzwi się uchylają i można trafić do szerszego grona odbiorców. Mnie się udało, jestem obecny w 25 krajach od Japonii po Stany Zjednoczone, ale wciąż nie mogę uwierzyć, że coraz częściej zdarza się tak jak teraz, że przyjeżdżam do Polski i udzielam wywiadu. – Praca nad scenariuszami pomaga teraz w pracy nad powieściami? – Bardzo, szczególnie jeśli chodzi o konstrukcje powieści i tempo akcji. W scenariuszach musimy wykreślać wiele sekwencji z fabuły powieści. Scenariusze …