Prowadzenie działalności wydawniczej wiąże się z ryzykiem ponoszenia odpowiedzialności za naruszenia praw osób trzecich. Dotyczy to w szczególności naruszenia dóbr osobistych osób przedstawionych w  publikacjach, co może wiązać się z ograniczeniem albo nawet uniemożliwieniem wydawania określonych treści. Jak zatem zmniejszyć w tym zakresie ryzyko prowadzenia działalności wydawniczej? Wstęp Dobra osobiste rozumiane jako wartości niemajątkowe związane ściśle z osobą człowieka, które są powszechnie uznane w społeczeństwie podlegają ochronie prawnej, w szczególności ochronie cywilnoprawnej. Przepisy prawne zawierają przykładowe wyliczenie takich dóbr osobistych, nie ma ono więc charakteru wyczerpującego. Ze względu na swój charakter katalog dóbr osobistych nieustannie zmienia się w czasie, w związku ze zmianami dokonującymi się w społeczeństwie. Można jednak wskazać najczęstsze rodzaje dóbr osobistych, których ochrony domagają się uprawnieni w kontekście publikacji treści. Najczęściej uprawnieni próbują wykazać, że w związku z publikacją doszło do naruszenia ich czci – zarówno czci zewnętrznej (dobrego imienia), jak i czci wewnętrznej (godności) lub prawa do prywatności (prawo do życia prywatnego), łączonego również niekiedy z ochroną wizerunku. Jako osobną kategorię dóbr osobistych można wskazać ponadto grupę dóbr osobistych związanych z więzami rodzinnymi, w szczególności z osobami zmarłymi. Za dobro osobiste uznaje się bowiem kult pamięci po zmarłej osobie bliskiej. Przejawia się ono między innymi w utożsamianiu się z dokonaniami i wartościami reprezentowanymi przez przodków. Poprzez publikację, która dotyczy osoby zmarłej, może dojść więc do naruszenia dóbr osobistych innej (żyjącej) osoby. Nie należy również zapominać, że ochrona dóbr osobistych może przysługiwać nie tylko osobom fizycznym, ale również innym podmiotom (np. spółkom). Będzie tak w szczególności w przypadku dobrego imienia tego typu podmiotów, rozumianego w tym przypadku jako reputacja lub renoma, jakie są z nimi kojarzone. Odpowiedzialność za naruszenie dóbr osobistych Uznaje się, że naruszenie dóbr osobistych, przy założeniu, że w ramach publikacji możliwe jest zidentyfikowanie osoby, która dochodzi ochrony (przykład głośnej sprawy książki Andrzeja Żuławskiego i postaci fikcyjnej Esterki, która została połączona z osobą znanej aktorki – wyrok SA w  Warszawie z 22.05.2015 r., I ACa 1419/14), musi mieć charakter obiektywny, tzn. o tym, czy możemy mówić o naruszeniu, nie decydują indywidualne odczucia poszkodowanego, ale ogólna ocena społeczna danego zachowania. Dla ponoszenia odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych albo zagrożenie naruszenia dóbr osobistych kluczowe znaczenie ma uznanie, że takie naruszenie ma charakter bezprawny …