Olga Tokarczuk: Opowiadania bizarne Wydawnictwo Literackie, Kraków 2018, s. 256, ISBN 978-83-0806-498-6 „Opowiadania bizarne” wydają się gatunkowo czyste, jawnie wpisując  się w tradycję prozy Poego czy Borgesa, jednak ich bizarność nie leży w grozie czy Freudowskim „niesamowitym”. Owszem, mamy motywy klasyczne: powtórzenia, pętle czasowe, klony, sobowtóry i hybrydy płciowe, ludzko--zwierzęce czy ludzko-roślinne („Pasażer”, „Zielone dzieci”, „Wizyta”, „Transfugium”, „Góra Wszystkich Świętych”). Mamy i romantyczne konwencje: stylizacja, magia, falsyfikacja starodawnych źródeł, ludyczność, czy przyjmowanie roli barda relacjonującego cudze historie („Zielone dzieci”, „Pasażer”). W końcu mamy …