Telewizyjne i prasowe doniesienia o ostatecznej, nieodwołalnej i niepodlegającej wątpliwości śmierci wydawnictwa Ossolineum po raz kolejny okazały się przesadzone. Co prawda Ossolineum już zbankrutowało i jak najbardziej nie żyje, ale w przypadku tej zasłużonej oficyny ów stan „nie-życia” jest dosyć niejasny. Sytuacja Ossolineum w pewnym sensie prowokuje konieczność zdefiniowania życia na nowo albo zmusza do przyjęcia filozoficzno-religijnej zasady reinkarnacji. Od lat słyszę, że wrocławskie wydawnictwo krok po kroku zbliża się do granicy, za którą już tylko niebyt, a tu okazuje się, że niekoniecznie. Przestało istnieć, a odradza się pod postacią… No właśnie, tego akurat nie wiadomo i to mi nie daje spokoju. PAP cytuje słowa dyrektora Instytutu Książki Grzegorza Gaudena, który informuje, że sformułowanie „likwidacja Ossolineum” jest bardzo mylące, wszak z kulturalnej mapy Polski znika jedynie wydawnictwo Ossolineum, które jest częścią Fundacji Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, będącej spadkobiercą Zakładu Ossolińskich ze Lwowa. Gdyby rzeczywiście znikło, nie byłoby sprawy. Rzecz w tym, że znika, ale nie znika! Otóż czcigodnego trupa można zgalwanizować, tak jak to próbuje się czynić od lat. Rzecz teraz w tym, że można to zrobić przy pomocy nowych środków, które utrzymają trupa nie przy życiu co prawda, ale… …