Uprawianie raportologii w Polsce staje się coraz bardziej powszechne, niestety wzrost liczby tego rodzaju opracowań nie idzie w parze z poprawą ich jakości. Siła rażenia rozmaitych raportów nie wynika rzecz jasna z ich literackiej atrakcyjności, lecz z możliwości, jakie dają one przy formułowaniu doraźnych opinii, które nierzadko nie mają nic wspólnego z obiektywizmem. Dobrze jest jednak powołać się na taki czy inny raport, wszak nic nie uwiarygodnia nawet najbardziej absurdalnej tezy tak, jak powołanie się na raport… Najlepiej uczonych amerykańskich. Właśnie ukazał się raport zatytułowany „Polskie organizacje zarządzania zbiorowego i ich dane finansowe” autorstwa Jana Strycharza, Łukasza Maźnicy i Anny Mazgal. Opracowanie firmuje Centrum Cyfrowe Projekt: Polska. Nie jest to co prawda dokument żyrowany autorytetem amerykańskich uczonych, ale dla tych, którzy będą chcieli go niecnie wykorzystać, niezaprzeczalną wartość posiada. Raport roi się bowiem od błędów i przekłamań, czasami żenujących, a także zaniechań w dotarciu do rzetelnych danych bądź weryfikacji tych przytaczanych. Można mu zarzucić również rozmaite dyskwalifikujące potknięcia metodologiczne, które byłyby nawet zabawne, gdyby jednocześnie tak nie irytowały. Listę tych błędów sporządzę za dwa tygodnie, w drugiej części tego omówienia. Dzisiaj – tylko jeden z wielu; jednych rozśmieszy, inni uznają, że dyskwalifikuje autorów opracowania. Czytamy otóż: „Ponadto OZZ są również organizacjami pobierającymi tzw. opłaty reprograficzne. (…) Jest …