Z dziełem Sebastiana Kneippa (ewenementem księgarskim na skalę europejską) zetknął się każdy, kto choć trochę interesuje się medycyną naturalną. Pojawiały się liczne teksty omawiające zarówno postać proboszcza z Wörishofen, jak i jego metody leczenia, powstawały i wciąż powstają oficjalne stowarzyszenia i grupy stosujące owe techniki w utrzymywaniu zdrowia i odpowiedniej higieny. Jego sława rozprzestrzeniła się nie tylko na jego rodzinną Bawarię, ale i poza nią. Sebastian Kneipp (1821-1897) zdecydował się na kapłaństwo po 21 roku życia. Po studiach teologicznych dostąpił m.in. stanowiska spowiednika u sióstr dominikanek, natomiast najwyższy honor przyniosła mu funkcja papieskiego prałata w roku 1894 (na kartach tytułowych jego książek można spotkać się też z takimi tytułami jak: „papieski tajny radca”, czy też „właściciel komandorskiego krzyża św. Grobu”). Z działalnością Kneippa wiążą się w zasadzie dwa nurty lecznictwa niekonwencjonalnego: ziołolecznictwo i hydroterapia (termin ten wykorzystywany był zamiennie z wodolecznictwem i balneoterapią). Korzystając z doświadczeń m.in. samouka Vincenta Priessnitza (1799-1851), udoskonalił on i rozpowszechnił lecznictwo wodne do tego stopnia, że jego rodzinne miasteczko przeżyło prawdziwy najazd szukających pomocy (do dziś miejscowość pozostawiła swój uzdrowiskowy charakter), o czym sam Kneipp pisał później: „Podróżny, gdyby dziś, z początkiem 1894 roku, przeszedł się po Wörishofen i przeliczył stare domy, które dawniej stały, a potem nowe, które wybudowano przez sześć ostatnich lat, zawołałby wówczas zdziwiony: Cóż tu się stało? Dlaczego liczba nowych domów okazałych, prawie jest większą, aniżeli domów starych? (…) Na pytanie tego człowieka jedynie prawdziwą byłaby odpowiedź następna: Ks. Kneipp napisał książkę pt. »Moje leczenie wodą« i puścił ją w świat szeroki, jak ojciec, który wysyła w podróż syna. Książka ta opowiadała (…) jak należy używać wody, pouczała, jak rozmaitymi zabiegami z wody, można się wyleczyć z chorób, uwolnić od wielu cierpień (…). Słysząc takie wiadomości, chorzy poczęli zjeżdżać do Wörishofen co roku w większej liczbie, a tak tłumnie, że dawne mieszkania nie starczyły wcale na ich pomieszczenie, – i to jest przyczyna właściwa, dlaczego tak dużo zbudowano kamienic”. Zamieściłem ten cytat z dwóch powodów: po pierwsze, pokazuje on niebywały wpływ publikacji na świadomość już w czasach, gdy księgarskie mechanizmy promocji książek nie były tak rozwinięte jak obecnie; po drugie, jest to cytat z, bagatela, pięćdziesiątego wydania książki (tyt. niem. „Meine Wasserkur”)! Zaledwie osiem lat po pierwszym wydaniu w roku 1886 zasięg kolejnych edycji spowodował reakcje przekraczające wszelkie wyobrażenia. Tylko pomiędzy latami 1886-1898 ksiązka miała aż sześćdziesiąt trzy wydania w samych Niemczech, a do roku 1939 – grubo ponad sto. W pierwszych dziesięciu latach od pierwszego wydania osiągnęła łączny nakład 400 tys. egzemplarzy w Niemczech. Poza nimi tłumaczeń doczekały się m.in. Włochy („La mia cura idroterapica esperimentata…”, 1892, 1893, 1894, 1900), Francja („Ma cure d’eau ou hygiene et medication…”, 1890), Chorwacja („Liječenje vodom”, 1891), Szwajcaria („Vivez ainsi ou avis et conseils pratiques pour vivre en bonne…”, 1892), Rosja („Мое водолечение”, 1898, 1908) i wiele innych. W sumie przełożono ją na 14 języków. Wydawca pierwszego niemieckiego wydania (J. Kösel z Kempten w Bawarii) drukował też edycje spoza kraju oryginału, m.in. wersje włoskie i polskie. W naszym kraju ukazało się pięć spośród najważniejszych książek Kneippa: „Moje leczenie wodą” (1890), „Zielnik, czyli atlas roślin leczniczych znachodzących się w Kneippa …