Z zdumieniem i przykrością przyjąłem wiadomość, ze Tadeusz Gajcy – którego setna rocznica urodzin minęła 8 lutego – nie został Patronem Roku 2022. W skali krajowej uległ Brunonowi Schulzowi, a w mazowieckiej – Mironowi Białoszewskiemu, chociaż ich twórczość w znacznie mniejszym stopniu emanuje polskością. Czyżby zatem dysponowali skuteczniejszymi lobbystami? Gajcy nie miał żydowskich korzeni, był heteroseksualny, nadto sympatyzował z Narodową Demokracją. W dzisiejszych czasach najwyraźniej nie są to okoliczności sprzyjające. Przecież w Warszawie pojawiła się niedawno inicjatywa odebrania ronda Romanowi Dmowskiemu. A pogrzeb lidera endecji stanowił w życiorysie poety znaczące wydarzenie. Uczestniczył w nim razem z rodzicami i bratem. Podążali w wielotysięcznym kondukcie przez skutą mrozem stolicę, odprowadzając zmarłego na Cmentarz Bródnowski. Opowiadał mi o tym przed laty Mieczysław Gajcy. Młodszy o sześć lat brat Tadeusza przez cztery dekady zatrudniony był jako redaktor graficzno-techniczny w „Słowie Powszechnym”. Kiedy na początku lat dziewięćdziesiątych przeszedł na emeryturę, od wiosny do jesieni przebywał na swej działce położonej w osadzie Bryńsk Kolonia, na pograniczu Ziemi Chełmińskiej i Mazur. Właśnie tam go odwiedziłem, nakłaniając do wspomnień. Opowiadał mi o dzieciństwie spędzonym w centrum dzielnicy żydowskiej Warszawy. Mieszkali przy ulicy Dzikiej, po zakupy udawali się na pobliskie targowisko przy placu Parysowskim. Ojciec pracował w warsztatach kolejowych (nie bez powodów mawiano wówczas: …