– Czy w międzywojennym futbolu byli kibole? – To zależy, co rozumiemy pod tym określeniem. Jeśli kibiców przejawiających piłkarski szowinizm, to istotnie przed wojną wyodrębniła się spośród publiczności grupa tych najbardziej zajadłych i zarazem najmniej bezstronnych, którzy nie zwykli oszczędzać ani piłkarzy rywali, ani arbitra. Wówczas nazywano ich „fanatykami” i często, choć nie zawsze, było to określenie o zabarwieniu wyraźnie pejoratywnym, choć zdaniem niektórych liczba tzw. „fanatyków”, czyli dzisiejszych „kiboli”, świadczyła o sile klubu. – Zarzewie zatargów stanowiły sprawy narodowościowe czy raczej polityczne? – Zdaniem historyka futbolu międzywojnia Roberta Gawkowskiego sport, w tym piłka nożna, stanowił jedną z nielicznych płaszczyzn porozumienia pomiędzy mniejszościami narodowymi a Polakami. Podzielam ten pogląd, co nie znaczy, że na stadionach i w samych klubach nie dochodziło do godnych ubolewania incydentów na tym właśnie tle. Nie wszyscy jednak tak uważają, spotkałem się bowiem z opinią, że w przedwojennej Polsce kluby żydowskie lub niemieckie były zazwyczaj źle traktowane przez ogół. Co zaś do polityki, to ona wpływała na sprawy piłkarskie, zwłaszcza po zamachu majowym Józefa Piłsudskiego, gdy w polskim futbolu bardzo wiele do powiedzenia zaczęło mieć wojsko. Forowanym klubem stała się wtedy Legia. Proweniencja polityczna większości klubów była zresztą prosanacyjna (choć potentaci: Wisła Kraków, Warta Poznań, Pogoń Lwów czy Ruch Chorzów sympatyzowały z Narodową Demokracją), więc na tym akurat tle rzadko dochodziło do konfliktów. Kłócono się natomiast o wiele innych rzeczy. – Funkcjonowało pojęcie sponsoringu? – Nie w takim znaczeniu, w jakim my go dziś pojmujemy. Kluby mogły niekiedy liczyć na protekcję możnej firmy – dotyczyło to zwłaszcza tzw. klubów fabrycznych. Najlepszym przykładem są tutaj zakłady garbarskie z krakowskiego Ludwinowa, które odgrywały kluczową rolę w …