– Jakimi kryteriami kierowała się pani przy selekcji bohaterów książki? – Najważniejszym był czas. Bardzo zależało mi na spotkaniu z artystami żyjącymi, bezpośrednimi świadkami wydarzeń sprzed lat, twórcami, którzy należeli do polskiej szkoły ilustracji i mogliby o tym sami opowiedzieć, powspominać, cofnąć się do tamtych czasów. Z każdym rokiem ta grupa się kurczy. Kiedy odchodzili Janusz Stanny czy Adam Kilian, zamykały się pewne rozdziały, a ja coraz mocniej uświadamiałam sobie, że trzeba zatrzymywać czas, nagrywać, spisywać ich relacje. Nie przypuszczałam, że tak boleśnie utwierdzę się w swoich obawach. Kiedy książka wychodziła z drukarni, zmarł Zdzisław Witwicki, a kilka dni po nim Bohdan Butenko. Spotkanie ze Witwickim było jednym z pierwszych, kiedy zapadła decyzja o pisaniu tej książki. Uspokoiłam się, kiedy zastałam go w bardzo dobrej formie, przytaczającego dawne lata ze wszystkimi szczegółami, bez zawahania wymieniającego nazwiska redakcyjnych kolegów, tytuły ilustrowanych książek sprzed blisko siedemdziesięciu lat. Spotkań i rozmów było więcej, bardzo cieszył się na tę książkę, uważnie czytał rozdział sobie poświęcony i dopytywał o losy kolegów. Butenko wydawał się być wieczny. Od tylu lat obecny w polskim świecie książki dla dzieci, taki punkt odniesienia. Jako dziennikarka spotykałam go przy różnych okazjach, kilkakrotnie udało mi się go namówić na radiowe wywiady, znałam doskonale oszczędność jego wypowiedzi i powściągliwość w opowiadaniu o innych. Nie przypuszczałam, że nasza rozmowa do książki będzie jedną z ostatnich. Drugie kryterium to źródła. Nie …