– Gustáva Husáka na wierzchołek władzy wyniosła operacja „Dunaj”? Jak to możliwe, że wieloletni więzień komuny pozostał jej wierny? – Inwazja wojsk Układu Warszawskiego była dla niego tylko okazją, którą bezwzględnie wykorzystał. Na łamach książki przytaczam anegdotkę z jego dzieciństwa o tym, jak dzieci w szkole odwiedził biskup katolicki. I mały Gustav zadał mu pytanie: „Co trzeba zrobić, aby zostać księdzem?”. Biskup odpowiedział, jaka droga wiedzie do kapłaństwa. „A gdybym chciał zostać biskupem?” – zabrzmiało drugie pytanie. Duchowny cierpliwie odpowiedział i na to pytanie. „A jak zostać papieżem?”. Biskup się roześmiał, wziął to za żart, ale ta dykteryjka ukazuje, jak ambitny był Husák. Poślednie miejsce wśród rządzących nie zadowalało go, dążył do najwyższych stanowisk. A czemu doświadczając komunistycznego systemu represji, widząc, jak morduje się prawdziwych i urojonych wrogów komunizmu, został w partii? Myślę, że to wynikało z zimnej kalkulacji i właśnie wybujałej ambicji. Zapewne nie brał pod uwagę zmiany systemu w najbliższych latach, zatem chcąc rządzić, musiał to robić w jego ramach. – Gdyby Karel Capek żył dłużej, zostałby pierwszym czeskim noblistą literackim? Jego dorobek zwietrzał? – Czy zostałby doceniony przez Akademię Noblowską? To wróżenie z fusów. Można powiedzieć, że znalazł się w klubie wielkich pominiętych. To przykład intelektualisty, który nie kontestuje rzeczywistości, lecz stara się mieć na nią wpływ i ją kształtować. Wierzył w system …