– Swoją przygodę z pisaniem zaczęłaś od książek historycznych. Dlaczego wybrałaś właśnie ten typ powieści? – To był mój ulubiony gatunek. Już jako dziecko bardzo interesowałam się historią i dosłownie połykałam każdą książkę, której akcja osadzona była w przeszłości bliższej lub dalszej. Fascynowała mnie zarówno średniowieczna Anglia, jak i antyczna Grecja. I im więcej czytałam, tym bardziej chciałam stworzyć coś własnego. – I stworzyłaś, bo już jako młoda dziewczyna sięgnęłaś po pióro. – Zgadza się. W wieku szesnastu lat zaczęłam pisać pierwszą powieść. Oczywiście historyczną, której akcję osadziłam w Anglii w czasach rewolucji Cromwella. – Dlaczego właśnie Oliver Cromwell i XVII wiek? – Ponieważ to fascynująca postać i niezwykłe czasy. Wówczas po raz pierwszy w czasach nowożytnych obalono monarchię. Po raz pierwszy ścięto panującego króla. Po raz pierwszy utworzono republikę. Wszystko to uczynił człowiek niezwykły: ambitny, okrutny, żądny władzy i nieobliczalny, który nie cofał się przed niczym. Cromwell nie przebierał w środkach, a jego życiorys to niezły temat na niejeden thriller czy kryminał. – A zatem już wówczas miałaś ciągoty rzec można „kryminalne”. Dlaczego zatem tak długo pozostałaś przy powieściach historycznych? – Na życzenie wydawcy, który chciał, żebym pozostała przy tym gatunku, gdyż moje książki bardzo dobrze się sprzedawały. Ilekroć przychodziłam z pomysłem czegoś współczesnego, zawsze odsyłał mnie z kwitkiem. W końcu znaleźliśmy kompromis, którym była powieść „Czas burz”. Z jednej strony historyczna, ale już z lekko zarysowanym wątkiem sensacyjnym. – Ale wówczas nie skończyło się na jednej powieści. – Nie. Książka tak się spodobała i tak dobrze sprzedawała, …