„Ktoś, kto chce w czasach cyfrowych ściśle, czyli prawnie, nadzorować kopiowanie, ma równe szanse na sukces jak brytyjski parlament nakazujący machać flagą przed lokomobilą” – pisze na łamach „Gazety Wyborczej” (25.03.2013) Józef Halbersztadt, członek zarządu polskiej sekcji Internet Society. Autorowi tych słów wydaje się oczywiste, że dotychczasowe prawo autorskie, chroniące zarówno twórców jak i przemysł kulturowy, jest niepotrzebne, szkodliwe i… niemoralne. Sądzi on bowiem, że „poparcie przez reprezentantów środowiska twórców dla obecnego kształtu materialnego prawa autorskiego jest wielkim nieporozumieniem”. Nieporozumienie to polegać ma na tym, że rozkład dochodów z praw autorskich jest znacznie większy „niż z dochodów z pracy”. Krótko mówiąc: twórcy i przemysł kulturowy działają w społecznie nieakceptowalnych ramach prawa autorskiego, które czyni ich uprzywilejowanymi. Wedle Halbersztadta dzieło nie jest – jak widać – owocem pracy, dlatego nie może podlegać ochronie w takim stopniu i na takiej zasadzie, jak dzieje się to w przypadku dóbr materialnych. Kreatywność, jak dowodzi autor, nie przekłada się na wartość, którą można wyprodukować, wycenić i sprzedać. Skoro tak, to można ją autorowi zabrać. W momencie wprowadzenia owego „niematerialnego” towaru na rynek jego twórca przestaje być właścicielem. Wszelkie próby obrony należnych twórcom praw do własności to „histeryczne reakcje”, „obrona status quo” i „nieakceptacja postępu technologicznego”. Oto, w największym skrócie, zasadnicze przesłanie artykułu kolejnego (po Jarosławie Lipszycu) …