Artyści, galerzyści, kolekcjonerzy, znajomi stawiali oczy w słup przed obrazem, który zaprezentował im Pablo Picasso w pracowni. Zachodzili w głowę: czy artysta postradał zmysły? Georges Braque porównał patrzenie na dzieło do jedzenia, zamiast zwykłych potraw, pakuł polanych naftą 1. Siergiej Szczukin załamywał ręce, że taki mistrz jest stracony dla francuskiego malarstwa 2. W pewnym sensie ze stwierdzeniem tym zgadzał się Guillaume Apollinaire, wyrokując, że Picasso dokonał morderstwa na samym sobie ze świadomością i metodycznością wielkiego chirurga. Podobny wątek, choć w odmiennym tonie, podjął André Derain. Przyznał, że nie zdziwi się, jeśli kiedyś Picasso zostanie odnaleziony za obrazem z pętlą zaciśniętą wokół szyi 3. Henri Matisse wydał opinię bez przebierania w słowach. Mówił o  szkaradnych dziwkach i  ośmieszeniu sztuki nowoczesnej 4. Wygrażał, że znajdzie sposób na trafienie­zatopienie Picassa. Natomiast Gertrude Stein, chociaż z akrobacjami językowymi była za pan brat, zabrakło na widok płótna słów 5. Mimo że twórca pokazał „Panny z Awinionu” publiczności obeznanej z nowatorskimi sztuczkami sztuki, prowokowały one od pierwszego wejrzenia. Tym bardziej, że dotąd malarstwo Picassa zdawało się podążać w zadowalającym wszystkich zainteresowanych kierunku. Jego zdolności dawały o sobie znać, jeszcze zanim odrósł od ziemi (urodził się w 1881 roku). Według legendy nauczył się rysować, zanim nauczył się mówić 6. Swoją rolę odegrała zapewne także genetyka, ponieważ ojciec Pabla, José Ruiz y Blasco, parał się malarstwem i nauczaniem rysunku. Dodatkowo syn odziedziczył po rodzicu postawę macho 7. Z kolei jego rodzicielka, María Picasso y López, przewidywała, że bez względu na to, czym zajmie się potomek, odciśnie piętno na świecie 8. Istna prorokini. Uważa się, że w Maladze, krainie dzieciństwa, tkwią korzenie przyszłej twórczości Picassa. Jednak dla poprawy warunków materialnych rodzina przeprowadziła się wkrótce do La Coruñi, gdzie ojciec otrzymał posadę w szkole średniej. Trudności finansowe nie zahamowały rozwoju talentu Pabla, który jako trzynastolatek miał już za sobą zajęcia w pracowni odlewów gipsowych i rysowania z natury w miejscowej Szkole Sztuk Pięknych. I jeszcze podnosił poziom umiejętności, bez ustanku ćwicząc w domu. Pod kierunkiem ojca przystąpił do malowania pierwszych olejnych portretów modeli 9. W 1895 roku, w  wyniku kolejnej rodzinnej pielgrzymki za pracą, został uczniem Szkoły Sztuk Pięknych w Barcelonie 10. A wkrótce zaczął wystawiać, wzbudzając uznanie jurorów. Po dwóch latach przeniósł się do Akademii Sztuk Pięknych w Madrycie, należał jednak do studentów, którym z konserwatywnymi profesorami było nie po drodze 11. Od przyswajania prawideł akademickich wolał samodzielne przyswajanie obrazów …