– Jesteś autorką książki „Chicos de Varsovia”, w której opowiadasz o Powstaniu Warszawskim. Jak to się stało, że pochodząca z Argentyny dziennikarka, poetka i redaktorka napisała książkę o historii Polski? – Historia Polski interesowała mnie od długiego czasu, ponieważ mój dziadek i moja babcia przybyli do Argentyny po II wojnie światowej. Prawie nie mówili o tym, co przeżyli i jak cierpieli: mój dziadek jako więzień Sowietów, babcia deportowana do Kazachstanu, także przez Sowietów. W 2000 roku mój wujek (a właściwie kuzyn mojego dziadka) skontaktował się z nami, żeby uzupełnić informacje do tworzonego przez siebie drzewa genealogicznego naszej rodziny i w ten sposób otworzył przede mną dotychczas nieznany świat. Wśród wielu historii najbardziej poruszyła mnie ta dotycząca trójki rodzeństwa, bardzo młodych ludzi, kuzynostwa mojego dziadka, którzy zginęli w Powstaniu Warszawskim. W 2014 roku przeczytałam książkę Normana Daviesa „Powstanie ’44” i postanowiłam napisać artykuł z okazji siedemdziesiątej rocznicy wybuchu Powstania. Tak poznałam niektórych byłych powstańców, którzy po wojnie odbudowali swoje życie w Argentynie. Zgromadzony materiał był zbyt obszerny jak na artykuł, który opublikowałam w dzienniku „La Nación”, więc uznałam, że muszę wrócić do Warszawy i zgłębić tę historię oraz historię mojej rodziny i opowiedzieć je w książce nonfiction, gatunku, który bardzo lubię, bo daje nieskończone możliwości. – Dlaczego nadałaś książce właśnie taki tytuł: „Chicos de Varsovia”? – Dlatego, że ze wszystkich piosenek powstańczych, które …