Tomasz Jastrun Alfabet polifoniczny Wydawnictwo Iskry, Warszawa 2024, s. 320, ISBN 978-83-2441-178-8 Każdy, kto sięgnie po lekturę „Alfabetu polifonicznego”, będzie musiał sobie przypomnieć, skąd zna Tomasza Jastruna. Bo źródeł jest wiele: jedni pamiętają go z felietonów pisanych do miesięczników „Twój Styl” i „Zwierciadło”, inni kojarzą go jako publicystę paryskiej „Kultury”, ktoś pewnie czytał jego powieści, a jeszcze ktoś inny – jego wiersze, przynajmniej te miłosne. Był dyrektorem Instytutu Polskiego w Sztokholmie i attaché kulturalnym w Szwecji. Przez rok prowadził „Pegaz” w TVP, pisał na blogu o depresji, był opozycjonistą i autorem książeczek dla dzieci i, co istotne, synem natchnionych poetów: znanego w okresie PRL-u Mieczysława Jastruna i poetki Mieczysławy Buczkówny. Jak na jedno życie – sporo doświadczeń, traum i dzieł. Teraz wydał kolejne, niby lekkie, plotkarsko- -pamiętnikarskie, niby proza, coś między dziennikiem a pamiętnikiem, a czyta się całkiem poważnie. Oczami wyobraźni widzę dyrygenta Jastruna, który zaprasza do swojej wspomnieniowej orkiestry muzyków i nie patrzy, czy cała orkiestra gra harmonijnie, czy są odpowiednie proporcje instrumentów smyczkowych i dętych. Najwięcej haseł w jego „Alfabecie polifonicznym” jest na literę K, w drugiej kolejności na S i B. Tylko autor wie, …