…A właściwie dwóch, bo o dwie fotografie tu chodzi. Otóż… Dwa lata temu wziąłem do ręki folder wyłożony w pewnej rzeszowskiej instytucji do celów reklamowych i po przekartkowaniu stwierdziłem ze zdumieniem, że są w nim dwie fotografie mojego autorstwa. Jedna z nich nie była podpisana, a drugą podpisano innym niż moje imieniem i nazwiskiem. Wydawcą folderu była krakowska Agencja Reklamowa MDI, a sam folder stanowił element dużego programu partnerskiego z udziałem 13 największych miast województwa podkarpackiego. Na tzw. rozkładówce rozpoznałem moją fotografię lotniczą, którą opublikowałem kilka lat wcześniej w kalendarzu wieloplanszowym. Nie mogło być mowy o pomyłce, albo o tym, że ktoś inny zrobił to zdjęcie. Na moście przerzuconym przez zalew na Wisłoku można było zobaczyć samochody w odpowiedniej konfiguracji. Identycznie jak na moim zdjęciu w kalendarzu. Wobec oczywistego naruszenia moich praw autorskich, jako że Agencja MDI zamieściła je bez mojej wiedzy i zgody, zgłosiłem ten fakt rzeszowskiej prokuraturze. Z uwagi na tzw. właściwość terytorialną sprawa trafiła do Prokuratury Rejonowej w Krakowie. Ta zaś zleciła przeprowadzenie dochodzenia policji. Mimo, że przekazałem policji niezbite dowody, że to ja jestem autorem fotografii, mimo że współwłaścicielka Agencji MDI odpowiedzialna za kształt folderu potwierdziła fakt nieposiadania umowy na wykorzystanie tych zdjęć i oświadczyła, że są to zdjęcia skądś wzięte – zapewne z internetu, ale bez uzyskania wiedzy o autorze, aspirant policji umorzył dochodzenie w tej sprawie, a pan prokurator nadzorujący śledztwo umorzenie to zatwierdził. Po otrząśnięciu się ze stanu osłupienia wniosłem zażalenie na to postanowienie do Sądu Rejonowego w Krakowie. – Jest dla mnie niepojęte – napisałem – że czyn zagrożony w Kodeksie Karnym karą od grzywny do 3 lat więzienia (art. 15, Ust. o Prawie Autorskim i Prawach Pokrewnych) został uznany przez prowadzących dochodzenie jako niemający znamion czynu zabronionego, zaś informację o tym, że „przedmiotowe postanowienie nie wymaga uzasadnienia” odbieram jako jawną kpinę z oczywistej krzywdy, jaką mi wyrządzono. W piśmie do Sądu stwierdziłem także, iż nie można bezkarnie „pobrać” z internetu cudzej fotografii, jeśli używa się owego „pobrania” do celów zawodowych i na czym się zarabia. Kradzież cudzej twórczości – pisałem dalej do Sądu – jest w świetle prawa tożsama z kradzieżą wartości materialnej. „Pobranie” z internetu bez pytania niczym się nie różni od „pobrania” komuś roweru z piwnicy, telewizora z mieszkania, albo gotówki …