Ci z Państwa, którzy czytują te felietony, wiedzą zapewne, że do moich ulubionych powiedzonek należy zdanie wypowiedziane bodaj przez Gastona Gallimarda: "Wydawca to autor swoich autorów". Dodałbym do powyższego spostrzeżenia jeszcze słówko na temat śladu psychologicznego, jaki wydawca nieodmiennie pozostawia, przyjmując do edycji określone książki, a z innych rezygnując. Pobawmy się tym razem w literackich profilerów zgodnie z kolejną zasadą: "powiedz mi, kogo wydajesz, a powiem ci, kim jesteś". Dzisiejszą zabawę osadzam na gruncie gry światopoglądów. Święta Wielkanocne spędziłem w istotnej części poza domem, rzecz jasna na czytaniu. Trochę się pochorowałem, więc sięgnąłem z rozkoszą po grube, nader pouczające dzieła. Tutaj chciałbym przywołać dwa z nich. Oto wznowione, z uzupełnieniami, "Pamiętniki" Eryka Lipińskiego (Iskry 2016). Zetknąłem się z nimi oczywiście w pierwszym wydaniu (1990). Dobrze sobie z perspektywy lat przypomnieć ów nie lada tom. Słynny karykaturzysta piórem dysponował tęgim, zatem jest co czytać. Mnóstwo barwnych, zazwyczaj dowcipnie wycieniowanych anegdot o czasach i ludziach, które oraz których nawet po części znałem. We własnym przypadku nie mam na myśli "koszmarnych czasów sanacji", jak o przedwojniu mawiał jeden z przyjaciół Lipińskiego, Zygmunt Kałużyński. Ale lata PRL-u, od mniej więcej szóstej dekady, owszem, nieźle pamiętam. Nawet z pewnym bohaterem obecnym na kartach "Pamiętników", wybitnym aktorem oraz konferansjerem Kazimierzem Rudzkim, zaczynałem jako obiecujący młodzieniec swoją wczesną przygodę z radiem i poezją. Pewnie to kiedyś Państwu opiszę. Tym razem uderzyła mnie szczególnie jedna, niekoniecznie zabawna, opowieść. O tym, jak Eryk Lipiński (przez jakiś czas więzień Auschwitz), wraca samolotem Polskiej Misji Wojskowej z procesu norymberskiego, który - dzięki wysokiej protekcji - relacjonował. I nagle okazuje się, że …