W 28. numerze „Polityki” pojawił się artykuł Adama Grzeszczaka „iPhone, IPN i Ferrari” inspirujący do myślenia o książce „SB a Lech Wałęsa. Przyczynek do biografii” jako sukcesie wydawniczym wynikającym z przemyślanej strategii promocyjnej IPN-u. Autor, powołując się na ogromne zainteresowanie publikacją, stawia tezę, że wydawca drukując książkę Sławomira Cenckiewicza i Piotra Gontarczyka w nakładzie (zaledwie) 4000 egz. stworzył „sztuczne ciśnienie rynkowe” odwołując się do najlepszych wzorców działań promocyjno-marketingowych firm Apple czy Ferrari. Teza to co najmniej zaskakująca, tym bardziej, że z obserwacji i analiz wyłania się zupełnie inny obraz Instytutu jako wydawcy. Na wstępie warto zauważyć, że Instytut Pamięci Narodowej jest instytucją publiczną powołaną w 1998 roku do prowadzenia działalności m.in. badawczej i edukacyjnej. Prawdopodobnie więc w tym właśnie obszarze instytucja prowadziła projekt i wydała książkę „SB a Lech Wałęsa”. Jednocześnie jest to tzw. gospodarstwo pomocnicze, które może generować zysk współfinansując w ten sposób swoje funkcjonowanie. Powinno zatem być zainteresowane jak największymi zyskami ze swojej działalności. Normalna praktyka Wszystkie opublikowane do tej pory publikacje IPN-owskie ukazywały się w liczbie kilku tysięcy egzemplarzy. Jest to – jak stwierdził Andrzej Arseniak, rzecznik IPN – „normalna praktyka przy wydawaniu książek przez Instytut”. Stosunkowo niski nakład wynika prawdopodobnie z analiz popytu na książki IPN-u i wcześniejszych doświadczeń. Ponad przeciętne, może nawet gigantyczne, zainteresowanie dziełem Cenckiewicza i Gontarczyka to pierwszy wydawniczy sukces w jego historii – wygląda on jednak raczej na dzieło przypadku niż przemyślaną strategię promocyjną. Idąc dalej tym tropem warto się zastanowić się, czy wydając ów bestseller w ledwie 4000 egz., odwrotnie niż to opisuje w „Polityce” Adam Grzeszczak, nie zaprzepaszczono szansy na prawdziwy …