Pięć lat temu, w połowie listopada, na ślubnym kobiercu stanęła dwudziestosześcioletnia wówczas Afton Elaine Burton. Długie kasztanowe włosy. Sarnie oczy. Pociągła twarz. Ładna szyja. Już rok wcześniej deklarowała wszem i wobec, że jest bardzo zakochana oraz absolutnie zdecydowana na małżeństwo z upatrzonym znacznie wcześniej wybrankiem. „Urodziłam się po to, żeby za niego wyjść”. Czekała zresztą długo na spełnienie marzeń, od ukończenia szesnastu lat. Zdarza się, kobiety bywają konsekwentne. Formalności jednak musiały potrwać cały rok. Nie szło nawet o wiek oblubieńca, który liczył sobie wówczas osiemdziesiątkę. Problem wynikał z faktu, że ów nowożeniec odbywał od długiego czasu karę dożywotniego więzienia. Nota bene tylko dlatego nie posadzono filuta na krześle elektrycznym, że w Kalifornii (tam siedział) karę śmierci zniesiono po drodze, jaką ów osobnik powinien był odbyć od sali sądowej aż do miejsca straceń. Zamiast się wcześniej usmażyć, wyłgał się dożywociem. A na krzesło zasłużył po trzydziestopięciokroć. Co najmniej po tyle. Farciarz. Swoją drogą od dawna mnie zastanawia ów dziwaczny pęd niektórych pań do uwielbienia okazywanego największym degeneratom, nawet jeśli są tak przystojni jak Ted Bundy, morderca minimum trzech dziesiątek kobiet. Również znacznie mniej urodziwi psychopaci mogą liczyć na adorację ze strony fanek okupujących drugą stronę muru. Niektóre, jak rzeczona Afton E. Burton, przenoszą się z fascynacji w pobliże więzienia, wybierając tę samą okolicę na stałe miejsce pobytu. Czyli stawiają się akurat tam, gdzie wymiar sprawiedliwości zapuszkował wymarzonego zboczeńca. Pragną bowiem znaleźć się w oddziaływaniu jego zniewalającej aury… Nota bene w naszym przypadku bynajmniej nie tylko ostatnia z oblubienic faceta, o którym piszę, umościła gniazdko blisko murów, to …