– W blasku niegasnącej lampy przy drzwiach, jakie do dziś w wiejskich domostwach wskazują drogą zabłąkanym wędrowcom, pojawiają się postacie pokryte patyną czasu, którą pani odkurza. Często są to osoby nietuzinkowe, o niebanalnych życiorysach i dokonaniach. I na nich chciałbym skoncentrować naszą rozmowę. – Bardzo proszę, nie mam nic przeciwko temu, warto je przypomnieć. – Zacznijmy od pani przyjaciółki z dzieciństwa Niny Maksimowej, przy której książkach firmowanych nazwiskiem Lengyel spędziłem niejedną godzinę. – Była moją rówieśniczką, córką zamożnych emigrantów rosyjskich, mieszkających w wielopokojowym lokum eleganckiego domu przy ulicy Długiej w Warszawie. Mieli też drewnianą willę w Świdrze, gdzie spędzali lato. Bywałam pod obydwoma adresami. Nina odwiedziła mnie, kiedy po wojnie trafiłam do Szczecina, a później razem spędziłyśmy wspaniałe wakacje w Ustroniu Morskim, co dokumentuje kilka wyblakłych fotografii. Potem kontakt z Niną jakoś się urwał, a po latach okazało się, że wyjechała z Polski do Szwajcarii, gdzie wyszła na mąż i pod nazwiskiem Lengyel uprawiała ten sam zawód co ja, z tym że specjalizowała się w dziennikarstwie sportowym, a w zasadzie w wyścigach Formuły 1. Pozostaje sekretem, w jakich okolicznościach narodziła się u niej ta fascynacja. Systematycznie relacjonowała zawody i sesje treningowe, rozmawiała z zawodnikami, których niekłamaną sympatię sobie zaskarbiła. Przez lata w prasie polskiej – głównie w „Motorze”, „Przeglądzie Sportowym” i „Kulisach” – zamieszczała korespondencje poświęcone swojej ulubionej dyscyplinie. Opublikowała też w Polsce kilka książek. O tym wszystkim dowiedziałam się, niestety, poniewczasie, gdyż …