Było to jedenaście lat temu. Pojechałam na spotkanie autorskie na Śląsk i słuchając w aucie Radia Katowice, wpadła mi w ucho audycja z Marianem Makulą o „ślonskiej godce”. Nazwisko Makula nic mi wtedy nie mówiło, ale… szybko okazało się, że jest to popularyzator Śląska i jego kultury. Gdybym nie była pisarką i historykiem sztuki, to z pewnością zostałabym etnografką i regionalistką, bo polska różnorodność zachwyca mnie od dawna, dlatego wtedy, te jedena­ście lat temu, gdy tylko usłyszałam, że powstaje „Wesoła wdówka” Ferenca Lehára uwspółcześniona i po śląsku, napisałam na swoim blogu: „Oj! Jakie to było piękne! Aż w Katowicach, jadąc do Psar, z wrażenia źle skręciłam. W październiku premiera tego cudeńka i tak bym chcia­ła na własne oczy je zobaczyć i na własne uszy usłyszeć”. Zdumienie moje było ogromne, gdy dostałam telefon od Mariana Makuli i zaproszenie na premierę „Wesołej gdowki”. I tak jesienią 2010 roku pojechałam do Bytomia, by w  Operze Śląskiej usłyszeć, że: Wielko sława na pic Lepsze błozny i wic Miłowanie po grób No to chlup, chlup w ten dziób oraz że: Głos się zrywo dusza śpiywo przajom ci. Od tamtej pory widziałam jeszcze trzy spektakle do tekstów Mariana Makuli, bo śląski artysta zapraszał mnie jeszcze trzy razy. Po „Wesołej gdowce” były: „Zolyty”, czyli śląska wersja „Ożenku” Miko­łaja Gogola. Na spektakl zabrałam przyjaciółkę Ślązaczkę. Na wszelki wypadek, gdybym potrzebowa­ła tłumaczenia ze śląskiego. Nie by­ło potrzebne. Słowa „frelka”, „bajtel”, „gruba” czy „hasiok” i  wiele innych – znam. Na spektaklu obie bawiłyśmy się świetnie i  obie ża­łowałyśmy, że nie możemy dostać tekstu sztuki …