Powiedzieć, że „Polski Słownik Biograficzny” jest przedsięwzięciem wyjątkowym – to nic nie powiedzieć (jak by powiedział Jerzy Pilch). Od 1935 roku, z wiadomą przerwą podczas okupacji niemieckiej i stalinowskiej, opublikowano 45 tomów. Na ponad 30 tys. stron zawarto ponad 26 tys. biogramów Polaków, których łączy jedno: swoim życiem i dorobkiem tworzyli poczucie naszej narodowej tożsamości. W tym sensie jest to bezcenne źródło wiedzy o naszej przeszłości, a jego wartości nie sposób porównać z czymkolwiek. Co więcej, jest PSB periodykiem, który jako największe tego rodzaju przedsięwzięcie na świecie bez specjalnych zabiegów mogłoby figurować w „Księdze Rekordów Guinnessa”. Tytaniczny wysiłek pokoleń zarówno redaktorów, jak i autorów biogramów jest, jeśli nie liczyć specjalistów, raczej mało obecny w społecznej świadomości. Nigdy zresztą „właściciele” PSB nie zabiegali przesadnie o to, by było inaczej; co miało czasami dobre strony, ale ostatecznie owa „nieobecność” skończyła się źle. PSB stanął na granicy bankructwa, a Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, do którego słownik należy, nie był w stanie temu zaradzić. Zresztą pomocy specjalnie nie szukał, ponieważ… nie widział ku temu powodów. Co innego jednak nie móc zaradzić, a co innego świadomie sprzeciwić się udzieleniu pomocy! To sytuacja zgoła absurdalna i raczej trudna do pojęcia w kategoriach innych niż psychologiczne. Polska, mimo rewolucyjnych transformacji ustrojowych, nadal pozostaje krajem… resortowym. W praktyce oznacza to, że …