Chociaż autor anonsuje „Wskrzesinę” zdaniem: „Musiałem określić swój stosunek do Boga”, nie jest to powieść religijna... Ależ skąd! Sam uznać, że wierzę w Boga, mogłem dopiero, gdy odrzuciłem to, co wpajała mi religia. Stary komuch, młoda puszczalska, Bóg i pszczoły – o tym jest „Wskrzesina”. To powieść społeczno-obyczajowa rozgrywająca się współcześnie w realiach Polski prowincjonalnej, które pozwalają uwypuklić główny temat, jaki mnie nurtował, temat walki o prawo do podlewania metafizycznych korzeni rzeczywistości toczonej między chrześcijaństwem i New Age. Bo musiałem też odrzucić różne mętne newage’owe koncepcje, a także psychologizację doświadczeń mistycznych w stylu Junga. Pozostało mi jednak głębokie przekonanie, że te korzenie istnieją i że każdy dotrzeć może do nich indywidualnie, ufając swojemu instynktowi. Odebrałem ją również jako krytykę tak modnego przed pandemią hedonizmu. Uważam, że każdy człowiek powinien czerpać z życia jak najwięcej frajdy, ale dokonać tego może tylko wtedy, gdy samodzielnie określi, co jest dla niego przyjemne. Współczesny hedonizm, o jakim pan mówi, opiera się na definicjach przyjemności podsuwanych przez media i rynek. Ludzie do jej zaznawania nie są nawet zachęcani, ale przymuszani, zapędzani. Mówi im się, jak mają to robić, gdzie i kiedy. Ale ciekawe, że wspomniał pan o pandemii. Gałan, jeden z bohaterów „Wskrzesiny”, rozmyślając o swoich przodkach, osadnikach rzuconych z przedwojennych Kresów na Ziemie Odzyskane, gdzie musieli zaczynać życie od zera, zazdrościł im i marzył o wydarzeniu, które współcześnie zresetuje ludzkie losy i pozwoli określić się na nowo. I oto mamy niezwykłą okazję przyglądać się, jak wstrzymanie z powodu koronawirusa produkcji przemysłowej sprawiło, że oczyściła się atmosfera …