Od momentu ukazania się raportu Polskiej Izby Książki z projektu badawczego „Kierunki i formy transformacji czytelnictwa w Polsce” 2013-2014 upłynęło już kilka miesięcy. Jeśli chodzi o społeczne zainteresowanie wynikami tego raportu, to szału nie było: przeszedł bez echa, mimo że tu i ówdzie (w tym także na łamach Biblioteki Analiz) parę zdań mu poświęcono. Postanowiłem wykonać żmudną pracę domową i odpowiedzieć na pytanie – dlaczego? W związku z tym przeczytałem ów dokument strona po stronie, z uwagą belfra, na którym ciąży obowiązek jego oceny. Ponad 160 stron materiału! To jednak robi wrażenie i niestety tylko wrażenie, bo – prawdę powiedziawszy – niewiele z tego tekstu wynika, poza paroma fragmentami, o których poniżej. Refleksja podstawowa to ta, że raport niewiele lub prawie nic nie wnosi w ogólną wiedzę na temat poruszanych w nim problemów, które w dodatku niekoniecznie dotyczą li tylko kwestii czytelnictwa. Słowa Pawła Kuczyńskiego, który we „Wprowadzeniu” pisze: „Rozległość przeprowadzonych badań w ramach projektu owocuje bogactwem tematów analizy. Jej główny kierunek został określony we wniosku jako »uchwycenie transformacji tradycyjnego czytelnictwa książek, opisanie zakresu i kierunku zmian w sposobie odbioru treści przez odbiorców w związku z rozpowszechnianiem się nośników cyfrowych«” – brzmią na tyle ciężko i ogólnikowo, że trzeba dużej determinacji, aby z uwagą prześledzić skutki tego zadania; nie sądzę, żeby wielu się na to zdecydowało. Wyjątkowo nie powoduje mną wrodzona złośliwość, ale zastanawiam się, do kogo kierowane są słowa autora „Wprowadzenia”, który w innym …