Jak to się stało, że muzyk stał się autorem książki… i to dla dzieci? Wcześniej co prawda pisałeś, ale była to poezja… Robert Janowski: Stało się to tylko dlatego, że odebrałem właściwy telefon o właściwej porze, a było to, gdy rozpoczął się pandemiczny marzec. Postanowiłem czas narodowej kwarantanny spędzić szlachetnie i obcować z czymś, co mnie zawsze interesowało, czyli z muzyką. Wyzwanie było duże! Dzieci i młodzież to czytelnicy bardzo wymagający. Moje wcześniejsze publikacje – tomiki poezji – kierowane były do zupełnie innego czytelnika. Ale z przyjemnością podjąłem to wyzwanie. I ze znakomitym efektem! Cieszę się, że nie poszedłeś w kierunku rymowanek… RJ: Gdyby mój dziadek nazywał się Gałczyński albo Brzechwa, a ja przejąłbym odrobinę jego talentu, to może bym się tego podjął… Czy wśród bohaterów książki jest twój ulubiony? RJ: Oczywiście! Queen! I Pink Floyd! Specjalnie nie przygotowałem listy moich faworytów. Przekazałem do wydawnictwa 100 propozycji, żeby wybrali sobie tyle, ile trzeba. Czyli selekcja była ostra! W tomie znalazło się ostatecznie 32 muzyków i zespołów. Jaki był klucz? RJ: Tak, była ostra. W tomie mieli się znaleźć artyści, którzy poczynili w historii muzyki milowe kroki i weszli do panteonu, dając nam nową jakość. Zauważyłam, że są tu różne pokolenia muzyków – od Franka Sinatry po Eminema. RJ: Eminem reprezentuje XXI wiek. A pod względem sprzedaży swoich płyt goni The Beatles. Absolutnie zasłużył sobie na to, żeby znaleźć się w tej publikacji, tym bardziej że jest wyznacznikiem hip-hopu i rapu. I właściwie już przeszedł do historii. Ale pewnie będą też tacy, którzy zatęsknią za niektórymi artystami np. George’em Michaelem. Jak rozumiem, materiału zostało jeszcze na drugi tom. RJ: Pewnie! Zostało jeszcze 68 nazwisk z tej wspomnianej wcześniej setki. Trudność polega na tym, że o każdym z nich przecież można napisać osobne tomy. A ja muszę najczęściej dokonywać skrótów, ograniczyć treść …