Jak wygląda podział pracy przy pisaniu kryminału na cztery ręce? Ewa Salwin: To dość trudne zadanie. Z reguły pisze się samotnie. W duecie trzeba się przestawić na tryb pracy z kimś, nauczyć się odpuszczać i iść na kompromis. Na przykład każde z nas ma własny pomysł na postać. W tandemie trzeba to podwójne wyobrażenie o bohaterze połączyć w jedno tak, aby poszczególne „klocki” do siebie pasowały… To chyba najtrudniejsze zadanie. No i jeszcze dopasowanie stylistyczne, językowe – porównałabym tu pisanie do tańca. Albo uda się znaleźć wspólny język, wyczuć rytm i współpracować, albo taniec w parze się po prostu nie uda. Grzegorz Kalinowski: Pani Ewa użyła porównania z tańcem, a ja dołożyłbym do tego kolarską ucieczkę. Sprowadza się to do następującego sensu – trasa jest z grubsza znana, prowadzi się do celu na zmianę, zgodnie z siłami i inwencją, nadając ton oraz kierunek, napędzając się i inspirując wzajemnie. Trochę też jak we wspólnie prowadzonym śledztwie, którego finał jest niespodziewany. Nas zaskoczył, toteż mamy nadzieję, że będzie on nieoczekiwany także dla czytelników. A teraz, redaktorze Tomaszu, proszę się nie bać i zadać pytanie, które wszyscy zadają. Jakie??? GK: Czy się pokłóciliśmy? Owszem, spieraliśmy się, lecz w ramach rozsądku, tak jak się wymienia myśli w redakcjach podczas tworzenia artykułów i zamykania nowych numerów. Przy okazji ukłony dla Pawła Wielopolskiego, świetnego redaktora, z którym każde z nas już wcześniej miało okazję współpracować. Współautorów „Wczasowiczki” skojarzył wydawca? ES: Owszem. Świadomość posiadania wspólnego „szefa” czasami pomagała nam – jak sądzę – nie poddawać się i zmierzać do końca …