Było to wcale nie tak bardzo dawno temu. W niewielkiej miejscowości nad Bałtykiem, malowniczo położonej przy wjeździe na Półwysep Helski mieszkał sobie pewien człowiek o niezwykłej wyobraźni, który pisał w dwóch językach: polskim i kaszubskim. Początkowo los się do niego uśmiechał: był ceniony i nagradzany, miał osobne, lecz własne miejsce w obszarze literatury polskiej. Niestety żywioł polityczno-ekonomicznych przemian pod koniec lat 80. obrócił koło fortuny. Teksty zaczęły trafiać do szuflady, bowiem nastały czasy, w których czuła wyobraźnia i poetycka wrażliwość były cenione znacznie mniej niż ideologiczny zapał. Uniwersalna wizja ludzkiego losu pokornie musiała ustąpić miejsca politycznej walce o przemianę Polski i świata. Aż w końcu pisarz ów umarł (w sierpniu 1992 roku), zostawiając w przestrzeniach ogromnego biurka obfity dorobek literacki i naukowy. I wtedy właśnie błysnęło światło dające nadzieję: w 1992 roku ukazał się Czerwony Dwór, rok później Szary człowiek a w 2007 pojawiła się w księgarniach jedna z najdawniejszych powieści pisarza Michał Drzymała albo Tragedia narodowa (wyróżniona w roku 1972 pierwszą nagrodą w konkursie Wydawnictwa Poznańskiego i związku Literatów Polskich, niezatwierdzona wówczas do druku). Aż do 2012 roku czekały na wydanie Baśnie, których pierwszy tom w wersji dwujęzycznej: polsko-kaszubskiej zaistniał dzięki działaniom Zrzeszenia Kaszubsko- -Pomorskiego. Starannie wydane, rzetelnie zredagowane przez Marię Jentys-Borelowską (która dokonała także wyboru dwudziestu tekstów spośród osiemdziesięciu napisanych), stanowią ważny etap twórczości Jana Drzeżdżona. Niemal równocześnie nakładem szczecińskiego wydawnictwa Forma ukazał się poetycki zbiór obejmujący wybór wierszy z lat 1973-1990 zatytułowany Łąka wiecznego istnienia. Oba zbiory niczym dwaj bracia rozpoczęły zgodny dialog, stworzyły całość z mozolnie zbieranych poetyckich okruchów i olśnień. Wiersze ukazują wewnętrzną szarpaninę, pragnienie wydobycia się z oków tego świata, trud bycia „pomiędzy” koniecznością „tu i teraz”, a tęsknotą za „tam i zawsze”. To dlatego tak częstym motywem staje się przestrzeń pogranicza: „brzeg oceanu”, „próg marzeń”, „skraj nieba” czy „skraj świata”. Baśnie są spełnieniem obietnicy. Są świadectwem wyobraźni całkowicie wyzwolonej, kreującej własne krainy pełne ludzi i zwierząt współistniejących z krasnalami, diabłami, czarownicami, księżniczkami. Tu każda postać ma swój odrębny świat i autonomia ta staje się gwarantem jego autentyczności. Nawet najmniejsze stworzenie ma swoje prawa i czerpie radość z istnienia. Nie jest to jednak świat bez skazy: często bohaterowie muszą zmierzyć się z własnym przeznaczeniem, stawić czoła destrukcyjnej sile. I tu rozgrywają się dramaty – jednak przeniesione w przestrzeń …