W poprzedniej Bibliotece Analiz przeczytałem, z łagodnym uśmiechem mędrca, tekst Adriana Sinkowskiego zatytułowany intrygująco: „Kopanie leżącego. Ministerialne dotacje dla czasopism kulturalnych”. Jego autor rzeczowo, spokojnie, w oparciu o wiarygodne statystyki, stawia jedno zasadnicze pytanie, a także wyraża jedną równie zasadniczą nadzieję. Pytanie to brzmi: podług jakich kryteriów przyznaje się dotacje na wydawanie czasopism kulturalnych w Polsce? Odpowiedź autora jest dość łatwa do przewidzenia: otóż nie wiadomo, wedle jakich kryteriów. Zaś gdy chodzi o nadzieję, Sinkowski wiąże ją z przejęciem od Biblioteki Narodowej przez Instytut Książki w Krakowie obowiązku podziału kasy na zbożny cel wspomagania czasopism kulturalnych. No cóż, jest to nadzieja płonna. Wszak niby dlaczego IK miałby być lepszy w tym względzie od BN? A teraz à propos „łagodnego uśmiechu mędrca”. Ja wiedziałem, że tak będzie! Wiedziałem! W czasach ancien regime’u, kiedy ministrem kultury był Waldemar Dąbrowski, przeprowadzono reformę. Skutkiem tej reformy było powierzenie mi, jako dyrektorowi Instytutu Książki, obowiązku rozdzielania dotacji na rozmaite książkowe projekty wydawnicze. Już wtedy miałem przeczucie, że to się źle dla mnie skończy i… skończyło się fatalnie. Do następcy Waldemara Dąbrowskiego, ministra Kazimierza Ujazdowskiego, udała się delegacja jednego z dwóch związków pisarzy polskich w celu poinformowania go, że źle się dzieje w Instytucie Książki, bo pisarze owego związku, a zwłaszcza jej prezes, są, z powodów oczywiście ideologicznych i politycznych, pomijani w dostępie do dotacyjnej kasy. Minister wydał komunikat, że należy się przyjrzeć działalności IK, co w praktyce oznaczało… wiadomo co. Po dołożeniu …