1 Czytając „Powrót z Bambuko” Katarzyny Nosowskiej, przypomniałem sobie dziewczynę śpiewającą z punkowym zespołem „Włochaty”, jakoś tak na początku Polski postkomunistycznej. Kapela nazywała się wtedy jeszcze „Włochaty Odkurzacz”. Matko Boska, kiedy to było i co się stało z tamtą wokalistką! 2 „Baśń o wężowym sercu albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli” Radka Raka wpisuje się w ciąg utworów literackich za bohatera mających legendarnego przywódcę galicyjskiej rabacji, chłopskich wystąpień antyszlacheckich z 1846 roku. Pisał o nim Anczyc w „Zbóju galicyjskim” i Dembiński w „1846. Kronice dworów szlacheckich”; oczywiście, był pierwowzorem Upiora w „Weselu” Stanisława Wyspiańskiego. Pochylił się nad nim także w 1926 roku Bruno Jasieński w „Słowie o Jakubie Szeli”, ale i – o czym się zapomina – Stefan Żeromski w „Turoniu”. W okresie stalinowskim bezskutecznie usiłowano z Szeli, tego – jakby nie patrzeć – zbrodniarza, uczynić bohatera narodowego. Teraz Radek Rak, najnowsza gwiazda naszej literatury, reanimuje tę postać. Jakoś początek lat dwudziestych dwudziestego pierwszego stulecia zaczyna nad Wisłą przypominać lata pięćdziesiąte zeszłego wieku. 3 „Srebrne skrzydła” to druga część cyklu „Faye” Camilli Läckberg, szwedzkiej autorki, której polska popularność stanowi dla mnie jedną z nieodgadnionych tajemnic naszego rynku książki. Poza tym feminizm, feminizm, feminizm. 4 Nieznane historie zza Spiżowej Bramy, jak głosi podtytuł książki „Zdarzyło się w Watykanie”, przedstawia Magdalena Wolińska-Riedi. Kiedyś Tadeusz Breza napisał „Spiżową bramę” i ten literacki utwór naród czytał z przejęciem niczym dzisiejsi czytelnicy przemyśleń Nosowskiej i powieści Twardocha. No, ale to były czasy, w których literatura piękna nie powielała treści tabloidowych, bo po pierwsze – nie puściłaby tego cenzura, a po drugie – pisarze byli ponad to. Obecnie obowiązuje zasada: Hulaj dusza, piekła nie ma. Co obejmuje również Stolicę Apostolską. 5 „Pokora” to z pewnością jedna z najlepszych powieści Szczepana Twardocha. Ale co z tego; autor, który napracował się setnie, by osiągnąć popularność czytelniczą i zachwyt małych pisarczyków, nie, nie z Florencji, a z Warszawy, mających siebie za tzw. mainstreamową krytykę, doprowadzi i tak do ekranizacji „Pokory”. I będziemy mieli jeszcze jednego „Króla”, od prawdy historycznej odległego jeszcze bardziej niż serial pokazywany właśnie w Canal Plus. 6 Wojciech Chmielarz swoją „Prostą sprawę” rekomenduje w ten sposób: „Poczułem, że muszę napisać powieść, w której nie będzie psychologii postaci, po prostu będzie sama akacja. Będą biegać, strzelać, bić się”. Jak pomyślał, tak uczynił. 7 „Kicia Kocia u dentysty” Anity Głowińskiej opowiada o ważnej dla każdego małego dziecka wizycie w gabinecie stomatologicznym. Niby wszystko tam ciekawe, ale – co tu dużo mówić – jest się czego bać! No to może najpierw warto przeczytać o Kici Koci? [Zobacz także poz. 27] 8 „Halny” Remigiusza Mroza zaczyna się tak: „Dominika Wadryś-Hansen nie odrywała wzroku od ciała. Mimo szalejącego wiatru kobieta leżąca na schodach przed wejściem do kaplicy na Wiktorówkach pozostawała w absolutnym bezruchu. Jej ciało ułożono w pozycji krzyża, a ręce i nogi przebito długimi gwoździami, przytwierdzając je do stopni. Jedynym, co się poruszało, były …