Przy okazji 40. rocznicy utworzenia naszego Niezależnego Związku Zawodowego wysunięto projekt wydawnictwa mającego odkurzyć osoby związane z tym potężnym ruchem społecznym. Bez wątpienia powinien znaleźć się tam biogram Teresy Remiszewskiej. Marzyła o żeglarskiej wyprawie dookoła świata. Przez lata usiłowała doprowadzić do urzeczywistnienia pomysłu. Bezskutecznie. Władza ludowa nie wyraziła zgody, ponieważ tajne służby podejrzewały – o szpiegostwo na rzecz USA – męża żeglarki. Był nim Jerzy Damsz, sławny polski lotnik z piękną kartą wojenną, ostatni dowódca 307 Dywizjonu Myśliwców Nocnych, tak zwanych „Lwowskich Puchaczy”. Po II wojnie pozostał na emigracji. Remiszewska poznała go w latach siedemdziesiątych w USA i nakłoniła, aby powrócił do Polski, gdzie wkrótce wzięli ślub. W Peerelu zdawano sobie sprawę ze splendoru wynikającego z opłynięcia w pojedynkę kuli ziemskiej. Dobrze pamiętano medialny szum, jaki wywołały na świecie spektakularne ekspedycje Leonida Teligi i Krzysztofa Baranowskiego. Jak wieść niesie, rządzący skłonili ówczesnego prezesa Polskiego Związku Żeglarskiego (nie był nim jeszcze Mieczysław F. Rakowski) do poszukiwania kandydatki bardziej predestynowanej na kolejny symbol „dekady sukcesu Edwarda Gierka”. I znaleziono Krystynę Chojnowską-Listkiewicz. Opłynęła glob, lecz nie dała się wykorzystać do ilustracji hasła owej epoki „Polak potrafi!” Nadzieje na samotny rejs Remiszewskiej odżyły po Sierpniu 1980. Ale przekroczyła już wtedy pięćdziesiątkę i doszła do wniosku, że nie jest to wiek do podejmowania tak ryzykownych wyzwań. Pionierka polskiego żeglarstwa kobiecego urodziła się (rok 1928) w Międzychodziu, lecz jeszcze w niemowlęctwie zamieszkała w Gdyni, gdzie w dzieciństwie zauroczyła się żeglarstwem. Jej ojciec był bankowcem, a dziadek po kądzieli lekarzem. Dr Andrzej Chramiec szefował zakopiańskiemu sanatorium dla suchotników (jak w przeszłości określano chorych na gruźlicę). Dzielnicę tatrzańskiego uzdrowiska na jego cześć nazwano Chramcówki. Wygnana jesienią 1939 roku …