Władysław Skonecki to najbardziej charyzmatyczny polski tenisista wszech czasów. Dobrze, że wreszcie – w  stulecie Polskiego Związku Tenisowego – doczekał się biografii. Andrzej Fąfara z zegarmistrzowską precyzją zrekonstruował jego koleje życiowe, uwieczniając je błyskotliwym piórem w książce „Cicho, Władek gra”. Bohater fascynującej publikacji przyszedł na świat w 1920 roku w Tomsku, mieście średniej wielkości, położonym w połowie drogi między Moskwą a Władywostokiem. Nie wiadomo, kiedy i w jakich okolicznościach jego rodzice tam trafili. Najprostszym wytłumaczeniem byłaby zsyłka, ale krążyły też pogłoski, że ojciec przyszłego sportowca trafił do Tomska jako jeniec podczas I wojny światowej, będąc żołnierzem pruskim. Rodzina w 1922 roku – następstwo traktatu ryskiego – przyjechała do Łodzi. Syn zaczął grać w tenisa na poważnie, gdy miał 15 lat. Wcześniej, jak większość rówieśników, kopał piłkę. Próbował zresztą rozmaitych sportów, był wybitnie uzdolniony ruchowo, nadrabiał tym niedostatki wynikające z mikrej budowy. Gdy klub WiMa, finansowany przez Widzewską Manufakturę, zorganizował tak zwany pierwszy krok tenisowy, Władek oczywiście się zgłosił. Jak raz chwycił rakietę, już jej nie chciał wypuścić. Tak bardzo mu się ten sport spodobał. Klub WiMa pokrywał wszelkie wydatki młodego tenisisty. Wkrótce ten obowiązek przejęła Pogoń Katowice, gdzie osiemnastoletni Skonecki się przeniósł. W ramach transferu otrzymał elegancki garnitur i buty. Zapewne dostał też fikcyjny etat w koksowni sponsorującej katowicki klub. Przyszłość w tym momencie wyglądała nie najgorzej. Miał z czego żyć, mógł swobodnie rozwijać swój talent. Zazdrościł mu go Bohdan Tomaszewski, potem legendarny sprawozdawca sportowy Polskiego Radia, rok młodszy od Skoneckiego. Grali przeciwko sobie parokrotnie i pan …