Tak można określić drogę zawodową Erwina Axera (1917-2012). Jednego z najwybitniejszych w Polsce inscenizatorów teatralnych drugiej połowy ubiegłego stulecia. Stanie się bohaterem przygotowywanej książki dotyczącej luminarzy naszej nauki i kultury, którzy za młodu rokowali sportowe nadzieje. Pierwszą rakietę tenisową Axer otrzymał w wieku lat siedmiu. Był to drewniany „Slezenger”. Kupiła mu go – wraz z piłkami Dunlopa – mama. Kto wie, czy nie w sklepie pod szyldem „Scott i Pawłowski”. Tenis był wtedy zupełnie innym sportem niż dziś. O sukcesie bardziej decydowała finezja, technika, pomysłowość i rotacja. Siła, kondycja oraz szybkość odgrywały mniejszą rolę. Nazywano go „białym sportem” nie tylko z uwagi na obowiązujący graczy kolor strojów, ale także dlatego, że była to dyscyplina uprawiana wyłącznie przez ludzi o białej karnacji. Azjatów, Arabów, Indian czy Murzynów na kortach wtedy nie widywano. Przyszły reżyser tenisowe abecadło poznawał na obiektach lwowskiego Klubu Tenisowego, po których nie ma śladu, a poszczególne uderzenia doprowadzał do perfekcji na rozmaitych ścianach. Podczas pobytu u dziadków – pod Wiedniem – miał nawet trenera – Amerykanina, ale tę konkurencję zawsze traktował amatorsko. W przeciwieństwie do narciarstwa. Biegał na deskach wyłącznie dla przyjemności, natomiast jako „alpejczyk” – w kategorii młodzieżowej – zanotował nawet sukces. Pieczołowicie przechowywał …