Wśród zajęć typowych dla filologów wyliczyłbym przede wszystkim działania detektywistyczne. Prowadzone w ramach zawodowych kompetencji. My nie szukamy realnych trupów, ale jednak prowadzimy wnikliwe śledztwa. Tyle że w sprawach dotyczących wszelkiego rodzaju publikacji, także ich podglebia. Tekstowego oraz autorskiego. Nasze trupy mieszkają w szafach. Bibliotecznych. To zresztą wynika z samej istoty filologii (czyli miłości słowa). Od samego początku. A początki nowożytnej filologii wiążą się bezpośrednio ze zgodą wczesnorenesansowego Kościoła, by uczeni w piśmie spróbowali udostępnić profanom tekst Biblii, przekładając go na języki narodowe. I poooszło…! Zgoda na zmianę czegokolwiek zawsze ma nieoczekiwane z początku konsekwencje. Potem zajęto się ustalaniem normatywnych reguł owych języków narodowych (szczególnie duże znaczenie miały tu poczynania florenckiej Akademii della Crusca działającej od 1582 roku pod przywództwem Antona Grazziniego). Wreszcie, w następnych wiekach, pełna słów serio gęba filologii i skupione oblicza filologów wychynęły na powierzchnię dziejów, tam były zaś postrzegane jako świadectwo wielkiej powagi i mocy wynikłej z efektu pracowitych żywotów ludzi uczonych w piśmie, swoistych ideologów słowa. W XXI wieku podważono i zakwestionowano mnóstwo reguł i kategorii pojęciowych, na jakich został uformowany gmach dotychczasowej wiedzy. Na terenie nauk humanistycznych dziś bowiem hula postmodernizm, akcentujący płynność wszelkich idei. Tu jednak ortodoksyjnym filologom przychodzi do pomocy koncept Ludwika Wittgensteina twierdzącego: nie badamy, czym jest rzeczywistość (bo licho wie, czym ona jest), a zajmujemy się spójnością wewnętrzną przekazu (w języku pojęciowym humanistyki: logiczną koherencją semioz; za bełkot pokornie przepraszam). Kto wśród filologów, także obecnych, lubi porządek, ten na postmodernizm …