Jego książki „Pułkownik Kukliński. Polska. Samotna misja” oraz „Reduta. Polska między historią a geopolityką” zajmują czołowe miejsce w mojej bibliotece. Często do nich powracam, sięga doń również moja progenitura. Która w dzieciństwie zdążyła poznać autora tych ponadczasowych publikacji. Ja wciąż noszę go w sercu, chociaż od tragicznej śmierci Józefa Szaniawskiego właśnie minęło 10 lat. Przypomnijmy, że zginął w następstwie wypadku (?) w Tatrach. Stawiam znak zapytania, bo okoliczności zdarzenia nie są w pełni wyjaśnione. A zmarły, gorący patriota i nieprzejednany antykomunista, doświadczył w przeszłości tajemniczego włamania do swego lokum na warszawskiej Starówce, a także wypadku samochodowego, spowodowanego zagadkowym uszkodzeniem hamulców. Szaniawski w drugiej i trzeciej klasie licealnej był moim nauczycielem. Wpajał naukę zwaną przez starożytnych Rzymian nauczycielką życia zgodnie z prawdą, a nie zafałszowanym programem dydaktycznym obowiązującym w peerelowskich podręcznikach. Dzięki jego wyrazistym opowieściom poznaliśmy epopeję legionistów Józefa Piłsudskiego, przebieg wojny z bolszewikami, okoliczności agresji sowieckiej we wrześniu 1939 czy genezę zbrodni katyńskiej. Zazdrościliśmy mu nie tylko wiedzy i erudycji, lecz również …