Pańska powieść ma strukturę meczu piłki nożnej. Z jakich powodów? Piłka nożna jest powszechnie uważana za polski sport narodowy. Pomimo że osiągamy sukcesy w innych dyscyplinach, to mecze futbolowe zawsze budzą w nas największe emocje. Moi bohaterowie z namiętnością pochłaniają każdą transmisję z mundialu. Dlatego moja powieść ma strukturę meczu piłkarskiego, aczkolwiek tytuły rozdziałów nie są jednoznaczne. Funkcjonują również jako swoiste metafory alkoholowe. Nie bez powodu, przecież chlanie wódy jest naszym drugim sportem narodowym. Przed laty w polskiej literaturze funkcjonował nurt literatury chłopskiej. Czuje się pan jego reprezentantem? Absolutnie nie. Daleko mi do prozy Wiesława Myśliwskiego, Tadeusza Nowaka czy Edwarda Redlińskiego. Prowincja, którą opisuję, nie jest rajem utraconym, ukochaną ojcowizną czy miejscem, w którym można odpocząć od miejskiego zgiełku. Odchylice są zakładem karnym o charakterze otwartym, w którym cele skazańców nie są zamykane na klucz. Osadzeni mogą wychodzić również poza mury – do pracy czy w ramach przysługujących im przepustek. Jednakże wciąż wracają do więzienia, a prawdziwą wolność odzyskują po zakończeniu odsiadki. Owszem, niektórzy znów tam wracają, stając się recydywistami. Podobnie jest z mieszkańcami Odchylic, którzy okazyjnie wpadają do sąsiadujących z nimi miejscowości czy pobliskiego Tarnowa. Różnica jest jedna – odchyliczanie są skazani na wieczną recydywę. Pamiętajmy też, że ich świat tak naprawdę nie istnieje, wioski nie ma na żadnej mapie, co oznacza, że każda ich wyprawa poza Odchylice jest przekroczeniem granicy pomiędzy dwoma rzeczywistościami – fikcyjną i prawdziwą. Skąd pomysł, aby po kryminale retro …