Ireneusz Kania i ja jesteśmy pod wrażeniem „Ostatecznych wyjaśnień wszechświata” księdza profesora Michała Hellera, tegorocznego laureata Nagrody Templetona. Zapominamy o rzeczywistości, rozmawiamy na temat książki, błądząc myślami w pozaświatach wyobraźni. Dociekamy wraz z Hellerem „Tajników Bożego rachunku”, szukamy z nim „Wielkiego Śladu”, analizujemy metodologiczne aspekty „Zasad antropicznych” i „Teorii wszystkiego” i podobnie jak autor książki stajemy przed pytaniami Leibniza o „Prawdopodobieństwo niczego”. Przy okazji słucham z wypiekami na twarzy rozważań Ireneusza Kani o jego idei symetrii i rytmu w aspekcie religii Wschodu, które korespondują z myślą Kanta. Zanurzamy się w pasjonujący świat odwiecznych fundamentalnych dylematów, o których traktuje dzieło Hellera... W chwili, kiedy zaczynamy roztrząsać kwestię kosmologicznych konsekwencji teorii przypadków… właśnie wtedy!… rozlega się dzwonek telefonu. „Mówi Redaktor” – grobowy głos w słuchawce nie wróży nic miłego, wyczuwam to aż nazbyt dobrze [nieprawda, nigdy nie przedstawiam się w ten sposób – KF]. „Andrzeju, wszystkiego dobrego z okazji najważniejszych Świąt w roku” – i już wiem, że jest niedobrze. „Dziękuję, Redaktorze, wzajemnie, a o co chodzi?” – rzucam nieśmiało. „Nic takiego, ale twój felieton muszę mieć wcześniej, a nie na ostatnią chwilę, jak to bywa zazwyczaj” – rzuca ironicznie Redaktor. „Święta, sam rozumiesz… musimy wcześniej, bo… no rozumiesz”. „Rozumiem” – jęknąłem. „Hiperprzestrzeń życia” pękła nagle i nieodwołalnie. Z wieloświatów lotem koszącym wracam na ziemię i jest to powrót bolesny. „Dylemat bożej wszechmocy” zostaje błyskawicznie zastąpiony dylematem o wiele dotkliwszym: co ważniejsze – świąteczne umycie okien czy …