Będąc nastolatkiem, miałem kolegę, którego tata, pan w okolicach pięćdziesiątki (dla nas senior), potrafił przejechać pół Warszawy, by kupić pierogi z serem tańsze o jakiś marny grosz od tych, które mógł znaleźć na dole w spożywczaku. Te same oczywiście, inaczej satysfakcja z wykiwania chciwego sklepikarza byłaby żadna. Straszną mieliśmy bekę, że mu się chce i jak niewiele ludziom w pewnym wieku potrzebne jest do szczęścia. Historia zatoczyła koło. Nie wiem, czy znacie sieć piekarnio-cukierni Oskroba. Coś jak Putka albo Grzybki. Oprócz pieczywa, ciast i ciasteczek wypiekanych na miejscu oferują kruche ciasteczka z różnymi posypkami – ziarnami słonecznika (Słoneczne), dyni (Dyniowe) albo z marmoladą w środku (beznadziejne, nie kupujcie). Wszystkie elegancko zapakowane, „bez tłuszczów utwardzonych, substancji konserwujących i GMO”. Waga całości 220 g, na kalorie, przyznam, że nie patrzyłem, bo po co człowiek ma się denerwować. Najbardziej lubię te pierwsze. Za jednym posiedzeniem jestem w stanie zjeść pudełko. Wbrew pozorom tanio nie wychodzi, bo przychodzę z nimi do domu kilka razy w tygodniu. I właśnie w tym momencie dochodzimy do kluczowego momentu historii, bo w skali miesiąca warto jednak zawalczyć o jak najlepszą ofertę (tak, tu różnię się od taty kolegi. A może i nie – nie wiem, ile razy w tygodniu czy miesiącu był w stanie jeść te pierogi…). W swojej okolicy mam kilka miejsc, gdzie dostanę Słoneczne – supermarket Netto, pewnie E. Leclerc, kilka piekarni firmowych Oskroby. Wiecie, gdzie jest najdrożej? Ha! Właśnie w tych ostatnich (9,49 zł). W Netto za moje ciasteczka zapłacę aż 3 zł mniej! To jedna trzecia! Poszedłem więc do Oskroby z tzw. mordą. Że to jest nie fair, że firmowy sklep ma takie ceny, bo przecież całą marżę zgarniają dla siebie (dla Oskroby w sensie). Pani mi odpowiedziała, że …