No, prawie każdy. Trzeba być zdrowym na ciele i umyśle, przejść przeszkolenie z obsługi broni, zakończone odpowiednim egzaminem, kupić broń i... Hola, moi państwo! Takie rzeczy to tylko w Ameryce. U nas jest to obwarowane wieloma obostrzeniami, najprościej chyba zostać myśliwym. A jak ktoś nie chce strzelać do zwierząt? Pozostaje mu tylko zapisać się do klubu strzeleckiego i próbować swoich sił w zawodach sportowych. A potem jeszcze przekonać policjantów, że chciałoby się strzelać z własnej broni (a nie klubowej, strzelnicowej - często rozregulowanej). A jak się nabywa broń do ochrony osobistej, dowiedzieliśmy się ostatnio z opery mydlanej pt. "Pan minister strzela..." (albo i nie, już zresztą były minister). Pozwolenie na broń do ochrony osobistej jest bardzo trudno zdobyć zwykłemu człowiekowi. Najlepiej złożyć podanie zaraz po tym, jak zostaniemy zabici w jakimś zamachu, w innych wypadkach nawet pobyt w szpitalu po pobiciu nie jest wystarczającym argumentem. No chyba, że się jest posłem. Wydano jakieś 6 tys. pozwoleń na ten rodzaj broni, w tym dla 1/3 parlamentarzystów. Nasi posłowie to najbardziej zagrożone istoty w kraju. Czyżby uwzięli się na nich islamiści? Ale ja nie o tym. Wstąpiłem do klubu strzeleckiego i - aby nabyć trochę wiedzy teoretycznej, postanowiłem - kupić i przeczytać kilka książek. Na pierwszy ogień poszło "Strzelanie z broni palnej" Roberta Campbella (Wiedza Powszechna 2014). Były policjant, instruktor strzelecki, sportowiec i myśliwy (w Ameryce to prawie to samo, ale tam polują z broni sportowej np. na gryzonie, a do obrony osobistej przed …