Największym osiągnięciem zawodowym Jana Machulskiego jest Teatr Ochoty? Trudno przesądzić. Wprawdzie mawiał, że placówkę nazwano tak, a nie inaczej nie tyle z racji usytuowania, jak to miało miejsce w przypadku Teatru na Woli czy Teatru na Targówku, lecz dlatego, że wziął się z ochoty na teatr, ale to bardziej bon mot niż pełna prawda. Oczywiście dyrektor Machulski miał wizję tej sceny. Jako wyznawca koncepcji warsztatu aktorskiego Stanisławskiego i idei teatru otwartego według Juliusza Osterwy od początku tworzył miejsce, w którym najważniejsze miały być prawda i publiczność. Żeby widz czuł się doceniony, przed spektaklami witał każdego z osobna uściskiem dłoni, a po przedstawieniu zapraszano wszystkich – aktorów i widzów – do wspólnej dyskusji o sztuce. Żeby każdy wyniósł z wizyty w tym teatrze jak najwięcej, żeby zwrócić uwagę na możliwie wszystkie aspekty i detale, rozszyfrować znaczenie metafor. Jan Machulski i jego żona Halina widzieli wielki potencjał teatru i jego wpływ na kształtowanie wyobraźni, wrażliwości, horyzontów intelektualnych, umysłów. Pod warunkiem, że teatr będzie zrozumiały, czytelny, nie przeintelektualizowany, a przez to hermetyczny. Machulscy dążyli do jasności przekazu i prawdy. Ta druga wartość odnosiła się głównie do gry aktorskiej. Jan Machulski był jej orędownikiem i symbolem, gdy sam wcielał się w postacie. Do historii kinematografii przeszła jego rola w debiutanckim i zarazem legendarnym filmie Tadeusza Konwickiego pt. „Ostatni dzień lata”. Aktor zaprezentował tam minimalizm środków przy pokazaniu ogromnie złożonych emocji swojego bohatera. I po latach, będąc dziekanem filmówki, nauczał tej artystycznej oszczędności, utrwalając w świadomości adeptów aktorstwa, że w ich profesji „mniej znaczy więcej”. Nie mogę więc powiedzieć, że Teatr Ochoty był największą pasją Machulskiego. Jan był świetnym aktorem i …